uzun süreli ilişkiyi bitirmek

onca zaman geçtikten sonra gelecek beklentilerin farklı yönlere evrilmesiyle gerçekleşen durum.

sonrasında ayrılan kişilerin büyük bir çoğunluğunun üç ay içinde başkasıyla evlenmesiyle son bulan bir eylemdir. *

bunu bitiren yuzde 95 kadin olur. uc bes ay sonra da nisanli ya da evli olarak medeni durumunu gunceller. erkegim de garibim askerligi yaptik artik isi gucu oturttuk evlenebiliriz diye dusunurken ortada mal gibi kalir.

erkeklere tavsiyem, liseden universiteden beri beraberseniz okul askerlik biter bitmez evlenin. biraz daha bekleme dusuncesi varsa ayrilin cunku muhtemelen boynuzu yiyorsunuzdur. askerde o kadar cok cocuk gordum ki sevgilisi terk eden, nisanlisi nisani atan vs. o moralle askerlik yapan var terorist pesinde kosan var. kadinlara hayatta guvenmeyin.

uzun ilişki biter bitmez nedense bitiren kişi hemen evlenir.

alışkanlık mı yoksa sevgi mi sorusunun ikileminde kalan kişinin alışkanlık olduğuna karar vermesi halidir.

bitmiyor..

uzun hepimizin algısına göre değişen bir kavram.
kendi algıma göre hiç uzun ilişkim olmadı, yorum yapamam.

taraflardan biri bitiremiyor, nedendir bilinmez.
konu uzun süreli ilişkiyi bitirmek olduğunda hep bir pürüz çıkar.

bugün, iki yıllık ilişkimi bitirmek zorunda kaldım. içimi biraz dökmeliyim a dostlarım.
tabii bu iki yılın içerisinde ayrılık yaşanan zamanlar oldu.
yakın zamanda sözlükten değerli bir dostum bana
"güzel günlerde omzundan öpecek, kötü günlerde saç diplerine masaj yapacak biriyle birlikte olursun umarım." demişti.
kendisi, her gün öperdi omuzlarımdan. saçlarımı kaldırır ensemden öperdi, gözlerimden, boynumdan.
severdi öpücüklerle sevgisini anlatmayı.
baş ağrısı bana çok sık uğrar, başım ağrıdığında masaj yapardı.
lakin öptüğü omuzlarıma, kaldırabileceğimden fazla kırgınlık ve yük yüklediğinde; öpmesinin bir iyileştirici özelliği kalmamaya başladı.
masajlar yaptığı başım, onun sinirle ağzından çıkan cümleleri düşünürken ağrıdığında, artık masajla geçmemeye başladı.
beni çok sevdi, onu çok sevdim.
ben sevmeyi bilmezdim, şiddet sevgiye dahil sanırdım. onunla sevginin masum olduğunda sevgi olduğunu öğrendim.
o da benimle çok şey öğrendi, eminim.
çok zor bir sürecin başındayım, neler hissedebileceğimi bilmiyorum. daha önce benden ayrıldığında, aylarca beklemiştim onu. o bekler mi, bilmiyorum.
şehirler kabul edemedi beni, ben evlere yuvam diyemedim. onun göğsü benim yuvamdı.
ilişkimizin ortalarında ondan emin olduğum her şey, son zamanlarda şüpheyle değiştirdi yerini.
çok güzel severdi beni, çok güzel öperdim yemyeşil gözlerini lakin,
affedilmeyecek cümleler vardı.
geceleri beni uyutmayan, kendisi bana her baktığında tekrardan kırıldığım cümleler.
affedemedim.
şimdi gitmek vakti.
yaşamdan değil, yuvam dediğim yemyeşil gözlü adamdan.

(bkz: zararın neresinden dönülse kârdır)
bazen insan emekler boşa gitmesin diye zorlamak istiyor ama zorla güzellik olmaz.

bitmesi gerekiyorsa bitirmeli. kimse bulunmaz hint kumaşı değildir. bizim verdiğimiz değer kadardır.yoksa hiç bir değeri yoktur kimsenin.

6 senelik iliskiyi evlenemeyince bitirmistik. 2005'de tabi. suan coktan evlenmistir kadincagiz.

eskidi, yıprandı, yırtıldı, yamandı.

sonuç: dikiş tutmadı.

o ilişki bitene kadar siz de bittiğiniz için, yani bir şeyleri toparlayabilmek uğruna iki taraflı veya tek taraflı çok yorulabildiğiniz için ayrılık süreci beklendiği gibi hasarlı geçmiyor. uzun süreli ilişkilerde bazı şeyler artık tükenmiş oluyor ve bunun sonucunda sevgi kalırsa devam ediyor diğer şeyler biterken. ama artık sevgi de yetmiyorsa emin olun iki tarafta da pek bir duygu kalmıyor.

arkadaşlar merhaba, biraz konuşalım mı?
evet bu başlık şuan benim yaşadığım şeyi anlatıyor. yani en azından yaşamak üzere olduğum şeyi. 3 yıllık bir ilişki bu, uzun kavramı herkese göre farklı tabii ancak sanmıyorum ki 3 yıl da kısa bir zaman olsun.
neden diye soracaksınız şimdi belki de. bilmiyorum. sevmiyor musun derseniz, belki de seviyorum. ama mutlu olamıyorum. mutlu olmaya zorluyorum kendimi ve insan mutlu olmak için bu kadar yapay bir çabaya bağlamamalı zannımca tüm hayatını.
uzun zamandır düşünüyorum bunu, öyle anlık bir karar değil yani. tamam hayatımda çok fazla radikal kararlarım var fakat bu onlardan sayılmaz. en azından tamamen radikal bir karar olduğunu söyleyemeyiz. çevremdeki herkese danıştım bu fikrimi, herkese sordum. böyle böyle dedim, nasıl olacak? nasıl mutlu olacaksan o olacak dediler bana. kendimi de tanıyorum üç ay sonra zehir zemberek olacak belki geceler. ev arkadaşlarıma yıkılırım biraz, idare ediversinler onlar da o kadar. evleniriz diye düşünüyorduk evlenirdik de ama bu kararımı ertelemek 'mış' gibi yapmak daha büyük bencillik olur diye düşünüyorum.
korkum ise arkamda bırakacağım enkaz. çok üzülecek ama elbet toparlayacak. ama işte, çok üzülecek. üç senedir her günümü onun için yaşadım adeta, o üzülmesin diye açtım gözümü her sabah. o mutlu olsun diye de yumdum gözlerimi gecenin karanlığına. şimdi ne olacak? çok mu bencilim, acımasız mıyım ya da?
biri bana karşı benimle mutluymuş gibi davranırsa daha çok kırılırım şahsen.
bir sürü anı, bir sürü emek...
bunlara ne olacak peki şimdi? bir anda hayatımın dehlizlerinde boğulup gidecekler mi? önümü göremiyorum bu aralar karanlık biraz.

yüzyüze yapmaktan çok korkuyorum bunu, onu o halde görmek istemiyorum. dayanamam çok iyi biliyorum. telefonla ya da mesajla yapmak da saygısızlık gibi geliyor. 3 yılın hatrına, sevgimizin hatrına, arkadaşlığımızın ve dostluğumuzun hatrına, iyi günde kötü günde yoldaşlığımızın hatrına yüzyüze yapmaya çalışacağım. bu akşam deneyeceğim bunu. şans mı dilersiniz, bela mı okursunuz orasını bilemiyorum.


bakalım...


(bkz: ilişkiyi bitirememek) #3676739

çok zevkli. tavsiye ederim.

bazen saatlerce kavga eder, birbirimize dünyayı dar ederdik. bazen hiç tartışmazdık, tartışmaya değer görmezdik birbirimizi. buluşmalarımıza zoraki gidiyormuş gibi hissettiğimi hatırlıyorum. hayat enerjim onun yanında ortaya çıkmıyordu artık, yeni bir şeyler istiyordum, boğuluyormuş gibiydim. eften püften bugün çok gereksiz gelen konularda tartışır enerjimizi düşürürdük. 4.5 yıl sürmüştü. lisede başlamıştı, üniversitede biraz devam etmişti. biz büyüdük, değiştik, farklı yönlere gittik. artık birbirimize uygun olmadığımızı fark ettik. şu an hayatımda yok ve bu verdiğim en iyi kararlardan biri oldu.

sebebine göre çok da zor olmamalı.

"emek verdim" diye düşünüp de geleceği olmayan bir şeyi ne kadar erken bitirirseniz o kadar iyi. tabii ki özleyeceksiniz, ağlayacaksınız ama çok sonradan anlayacaksınız ne kadar doğru yaptığınızı.
3 yıllık ilişkimde ben de bunu yaptım. umursamaz biriydi, farkındaydım ama zamanla, sevdikçe umursar diye düşündüm. 3 yıl kendimi böyle teselli ettim. 3 yılın sonunda hâlâ aynı olduğunu görünce bitirdim, geri de dönmedim. öncesinde birkaç kere ayrıl barış olmuştu, umursamaz olmasından dolayı. "bu ayrıl barışlar normal şeyler, herkes yaşıyor" diyenlere bakmayın, tabiri caizse yalamaya dönüyor artık o kadar ayrıl barış yaptıktan sonra. tasvip etmiyorum. zaten daha önce ayrılma sebebi neyse, tamamen bitmesinin sebebi de o oluyor genelde, çevrenizdeki insanların biten ilişkilerine bakarsanız görürsünüz.

yani, uzun zamandır birliktesiniz diye bitirememek kadar saçma bir şey yok. bir de "evlenince düzelir" diyenler var. düzelmiyorlar, hatta "böyle olduğumu bile bile kabul etti" diyerek daha da kötü oluyorlar. kendinize saygısızlık yapmayın, vaktinizi boşa harcamayın. olmuyorsa bırakın, zorlamayın. alıştığınız için zor olacak, çok fazla acı çekeceksiniz belki, birini yeniden tanımak ve sevmek sevilmek çok güç gelecek ama geçecek. ucunda ölüm olmayan her şeyin çözümü vardır, uzun sürer bazen ama geçer. ayrıca, ne isteyip istemediğinizi de öğrenmiş oluyorsunuz böyle uzun ilişkilerde. olumlu yönleri çok daha fazladır sanırım.

bitmesi gerekiyorsa bitmeli.

umarım yıpranma süresi kısadır.

ilişki süresi kadar üzülecekseniz, öfke duyacaksanız bitirmeyin olduğu gibi gitsin derim.

ortalık eski eşine, eski sevgilisine sayan sövenlerle dolu, insan boşandığı ya da ayrıldığı sevgilisine sayarken söverken kendini ondan ayrılmış saymasın.