vah vah diyerek aşağılamak

vardır öyle bir şey. özellikle medyanın en çok da sosyal medyanın sevdiği bir usuldür bu. şunlar ne hale düştü. bir zamanların kudretli yapısı baksana nasıl rezil oldu gibi sinsirella sözcüklerle yapılır. sanki üzülürmüş gibi görünürken asıl maksadı olan düşse de bir de ben vursam sırtlanlığının sözcüğe, fotoğrafa dökülmesidir. o denli zavallı bir haldeki ben bile acıyabiliyorum alt metniyle süslüdür.

birilerinin şahsı da pek sever bu yöntemi. siz şunları şunları yaşadınız, öyle de zavallıydınız diye her fırsatta zor zamanları hatırlatırken. adeta türk milletinin karakteri yüksektir. türk milleti çalışkandır. türk milleti zekidir diyen atamın iddiasının tam tersine inanmamızı umarlar.

ben bu yöntemi babaannemde de gözlemlemişimdir. gelinini yani annemi pek sevmezdi. annemle alakalı konuşmalarının çoğu o da çocuğundan ne çok çekti, kadının yüzü gülmedi gitti, ah yazık çok kilo almış gibi pasif saldırılarla doluydu. bunları da üzülüyormuş pozlarında mümkün olduğunca çok kişinin yanında anlatma gayretindeydi. annemin yaşadığı güzel günlerden, mutlu anlarından, başarılarından, gurur duyulası özelliklerinden hiç bahsetmezdi. bunlar duyulsun istemezdi. gelini, mümkün olduğunca fazla kişinin acıyarak baktığı biri olsun isterdi.

(bkz: wah pedalı)