var oluşun kanıtını düşünmeye bağlamak mallığı

descartes gardaşımın yaptığıdır.

düşünmeyen hiçbir şey var değildir.


iyiymiş..

mallık değildir. düşünüyorum öyle ise varım cümlesinden düşünmeyen yoktur sonucuna varılamaz.

tanımlamaya ilk kendinden başlamıştır. özfarkındalığını/düşünebildiğini öne sürerek kendisinin var olduğunu ıspatlamıştır.

şöyle ki; şu anda bedenimiz de dahil olmak üzere gördüğümüz, dokunduğumuz tattığımız her şey beynimizdeki elektrik sinyallerinden ibarettir.

bir şeye gerçekten dokunup dokunmadığımızın bile felsefi anlamda net cevabı yoktur. zira senin beynine mesela dilinin ucuna acı biber değdiğine dair bir sinyal göndersem ve aynı şekilde bunun görselliği ile alakalı da sinyal göndersem ve o biberin fiiziksel temasını taklit eden bir sinyal de beraberinde göndersem gözünün önünde diline değen acı bir biber olmadığını kim sana ıspatlayabilir. peki gerçekten olduğunu kim ıspatlayabilir.

bu durun bizim bedenimiz için de geçerlidir. el dediğin organ ile şu anda klavyeye dokunduğunun tek kanıtı beynindeki elektrik sinyalleridir. o sinyalleri birebir taklit ederek, olmayan bir elinle olmayan bir klavyeye dokunduğuna seni ikna etmek çok kolaydır.

işte bu karmaşa içerisinde inanabileceğin tek şey senin bir bilinç olarak var olduğun gerçeğidir.
çünkü kendi varlığının farkındasın, düşünüyorsun... öyle ise varsın.

böyle başlığa niye böyle bir entry yazdıysam artık.