varoluşsal kaygının sanatsal üretimi beslemesi

düşülen bir çukurdan sıçrama ümidi olarak tanımlanabilir. şöyle oluyor: hayatın saçmalığını (bkz: absürt) fark etmek, kaygıyı derinleştiriyor. hayat, boşa kürek çekilen bir kayık gibi geliyor. çünkü her şeyin bir sonu var. insan nihayetinde yalnız falan. bir şey yapmalı! işte sanat ve estetik bir kurtarıcı oluyor. varoluşu bir noktada aşmayı sağlıyor. özne, pasif konumundan uzaklaşıyor ve kurucu bir rol üstleniyor. ( bunun bir yanılsama olma ihtimali yüksek). kaygı denen anlamsız yığından sanat denen estetik bir form oluşturuluyor. sanatın ve üretimin hammaddesi gibi olan kaygı yok edilemiyor ama dönüştürülüyor ve yaşam bu şekilde daha katlanılır hale geliyor. yani "yok edemediğin kaygıyı sanata çevir, mutlu ol." günün mottosu bu, teşekkür ederim.