varoş ortamlarda bulunmaktan nefret etmek

bilenler bilir ben de eskiden fakir bir varoştum.
bazen o eski pis, fakir ve varoş mahalleden tarafıma düğün davetiyesi gelir. gitsen bir dert, gitmesen bir dert diye düşünürken kalkar giderim o varoşluğa.
gittikten sonra her seferinde ayrı ayrı pişman olur ve bir daha asla derim ama işte yine de dayanamam giderim. bu da içime işlemiş olan varoşluk duygusundan dolayı herhalde.

hayatın en dibinde de dolaştım en tepelerinde de.
bu bahsettiğiniz nefret edilesi bir şey midir bilmiyorum ama istediğim zaman istediğim her yere rahatça karışabiliyor olmam hayatın içinde belki en sevdiğim şey olabilir.
beni, bugün bir ücra roman mahallesinde çılgınlar gibi bisiklet sürerken görebilip bir sonraki günde kırmızı halının sonundaki balkondan deniz manzarasına karşı dom perignon yudumlarken de görebilirsiniz.
o aklınızdaki yerlerden iğrenmeyin. çoğu kimse yaşadığı hayatı kendi tercih etmedi..