ortamlarda sessiz kalan insan

ya çok şey biliyordur, ya da hiçbir şey bilmiyordur.

ben olabiliyorum böyle tamamen gözlem amaçlı kim ne karakterde diye kendimce analiz ediyorum. ona göre arkadaşlık kuruyorum.

bir şey bilmek yada bilmemekten bağımsız olarak eğer kendini iyi ifade edemeyen, özgüvensiz biri değilse iyi bir gözlemcidir.

zor iş.

açılın sessiz insan güzellemesi yapmayacağım aksine belki birazcık kırıcı olabilir bu yazı. ikiye ayrılırlar:

1-)ortamın genel kültür düzeyinden çok çok daha aydın fikirli, bilgili olduğu için ortama adapte olamayıp susan.

2-)ortamda konuşulan hiçbir şeyi anlamayan kendi fikirlerini söylemekten aciz veya bilip de söylese bile konuştukça ağır saçmalayan yarım akıllı, hödük tip.

ilk insan modelini kolay kolay tanıyamazsınız nitekim iyi gizlenirler. genelde içlerine kapanık olurlar bunlar, yalnızdırlar ama seçilmiş yalnızlıktır bununkisi, kaliteli insanlardır. sanatsal yatkınlıkları vardır ve kitap kurdu olurlar yine de bununla övünmezler ama içten içe kendileriyle gurur duyarlar. bu sebepten siz onları değerlendiremezsiniz ama onlar sizin reçetenizi çoktan çıkarmış ve önlemini almış olur. ağzını açtığı zaman tüm gözlerin çevrildiği insan modeli tam olarak budur.

ikinci model ise ezik, pısırık tiplerden olur konuştukları zaman saçmalarlar. bu budalalıklarından mütevellit sessiz kalırlar. bunların genelde bir hobisi falan yoktur asosyaldirler tüm gün hiçbir şey yapmadan yatabilirler. yalnızdırlar ve buna maruz bırakılmışlardır iyi ki de bırakılmışlardır ama. kalitesiz insanlardır hiçbir şeye el atmayıp sürekli ertelemekten kendi yeteneklerini keşfedemezler. bu aciziyetlerine rağmen ilk tipin aksine hiç de alçakgönüllü değillerdir bol bol kendileriyle övünür kendilerinin en mükemmel olduklarına bu yüzden insanların onları çekemediklerine falan inanırlar. tam tersine bu kibirli halleri insanları kendilerinden kaçırmaktadır dar kafalı ve farklı bakış açıları olmadıkları için bunu anlayamazlar. "yalnızım çünkü çok zekiyim." "yalnızlık çok iyi ya." "yalnızlık bir erdemdir ya!" gibi saçma kalıplara kendilerini inandırırlar. bunlara inanırlar çünkü özbenlikleri, kişilikleri yoktur zavallı olmalarından dolayı bir şeylere inanma ihtiyacı hissederler. ilk modelde bu düşünceleri bu tarz kibir halinde göremezsiniz çünkü ilk model kendini bilen, yeteneklerini, sınırlarını bilen bilinçli bir insandır.

ilk model gibi olursanız, hayatta bir amacınız, bir uğraşınız vs. olur ve kendi kişisel gelişiminize değer verirseniz yalnız kalmak evet bir erdemdir. yalnızlık çok yanlış anlaşılan bir konu zaten. yalnızlık hali kimsenin yanınızda olmaması değil aksine kendi kendinize yetebildiğiniz için kimseye ihtiyaç duymamanızdır.

son yazdığım cümledeki bu ince ama net çizgiyi iyi bellemek gerekir. özetle her ak sakallıya dede denmediği gibi her sessiz insana da "havalı,zeki" güzellemesi yapmayınız sonra çok üzülürsünüz.

herkesle aynı dili konuştuğu, onu anlayacakları anlamına gelmiyor. seni anlamazlarsa susarsın. olay bu.

topu topu barış işareti kadar şahısla dogru iletişim kurabilen, geri çevresi çöpten geçilmeyen madurlarin ortak sorunudur.

dinlemeyi seven bir insan olduğumdan genelde benimdir.

ama demek değildir ki hiç konuşamam, ilgimi çeken bir konu olursa bazen milletin kulağını bile severim affedersiniz...*

ya evlilik ya bebek ya da politika muhabbeti dönüyordur ortamda o yüzden sessizdir.
bi bitmediniz.

valla edebiyat parçalanacak bir insan değildir. kimse tarafından iplenmez. aktivite seçimlerinde fikri alınmaz. kendi başına sap sap etrafı kese kese oturur. sessizliğinizi bozmadığınız sürece kimse sizi sallamaz arkadaşlar. hayat fatih akın filmlerine benzemez.

anlatırım, konuşurum, fakat bir de bu konuşmayı dikkat çekmek, ilgi çekmekçin yapanlar vardır, onlardan uzak durun.

bazan ben.

şimdi şöyle bir ortam vuku oluyor, buluşulan günün sabaha karşı 4'ünde yüksek alkollü halde yatmışım, 4 saat sonra kalkıp sokağa çıkmışım, işlerimi halletmişim, saat 13'de buluşmuşuz, başlamışız içmeğa, saat 15, neden durgunsun?

e ebenden dolayı...

uf ya bu ben. açılırsam ortamlar daima sayemde güzelleşiyor ve her yerin aranan insanı oluyorum ama açılamazsam işte gergin anlar çünkü genelde insanlarda bana bir şeyi beğendirme isteği var, duruşumdan olduğunu söylüyorlar. aptal gibi hissetmek istemedikleri için de sessiz kaldığım ortamlara çağırılmıyorum.

susmak,dinlemek,insanları gözlemleyerek beklemek iyidir de "ya beni anlamıyorlar" susması egoizmdir.

bazen o sessiz insan oluyorum bazen çenesi düşük ortamına göre değişir, bence herkes için böyledir.ortak paydada buluşabilme mevzusu ama dinlemek daha güzel be; ilkokul öğretmenimiz şunu söylerdi teneke boşsa çok ses çıkarır doluysa pek ses çıkmaz. öyle işte. saygılar sözlük.

o ortam hakkında en çok şey bilen ya da bilecek olan insandır.

ya düşünceleri nedeniyle ortamın buz kesmesini istemeyen, ya keyifsiz olduğundan konuşmak istemeyen, ya söyleyecek bir şeyi olmayan ya da ortamı gözlemlediği için konuşma ihtiyacı duymayan insandır.

ortamda ilgi duymadığım bir konu hakkında konuşuluyorsa benimdir. etrafımda rock/metal, bilim, anime/manga, tarih, kitap sohbeti yapabileceğim insan olmadığı için genellikle benimdir.

benim o. içe kapanıklık, hitap yeteneğinden yoksun olmanın verdiği özgüvensizlik, ortamda pek hoşlanılmayan birinin bulunması gibi nedenler vardır.

benim. arada bir "ne alaka lan? gevşek gevşek konuşma," dediğim oluyor. bunu saymaya gerek yok tabii.