vedalaşmanın büyüdükçe zorlaşması

bugün fark ettiğim durumdur.
minik yeğenimin arabada o dudak büzen hali gözümün önünden gitmiyor.
eskiden birilerini yolcu etmenin çok doğal olduğunu düşünürdüm. son birkaç yıldır ise hayatla yüz yüze gelmenin etkisi olsa gerek sanki göğsüme bir düğüm atılıyor. bir daha ne zaman göreceğimin hesaplamasına düşüyorum. herkesin kendi evinin olması büyüdükçe ayrılmak demekmiş meğer, şimdi daha iyi anlıyorum

vedalar ancak güzel yürekleri acıtır