virüs yüzünden gerçekleştirilemeyen istekler

gerçekleşemeyen isteklerimiz hakkında zırlayabilmek adına açtığım başlık.

anladığım kadarıyla yaş ortalaması biraz yüksek burada ve fazla yaşıtım olan insan yok, o yüzden bir ergenin perspektifinden bir şey anlatmak istiyorum size. geçen yıl, yani 8. sınıfta en büyük hayalim liseye geçmekti. çünkü ortaokulum iğrenç bir yerdi ve oradaki herkes beni de iğrenç biri yapıyordu. etkinlik yoktu, eğitim yoktu, eğer ben dershaneye girmeseydim sınav gününe kadar yeni nesil soru görmeyecektim bile. insanları çok aptaldı, gerçekten çok aptaldı. hepsinin anne babasından gizli iş çevirmek dışında yaptığı hiçbir şey yoktu. tamam evet, genciz kanımız kaynıyor ve ister istemez gizli kapaklı iş çevirmek istiyoruz. ama inanın, o insanların yaptığı şeyleri görseydiniz kusardınız. neyse, kısaca bu yüzden çok istiyordum liseye geçmeyi. çünkü, lise, yeni bir başlangıç ve farklı kafa yapısında insanlar. illa konuşacak bir insan bulurum diye düşünüyordum. ama bilin bakalım ne oldu? her gün bilgisayar başında oturup anlamadığım dersleri anlamaya, anlamadığım derslerin sınavına hazırlanmaya çalışıyorum.

ha bu arada, 'hüü depresyona gircem çünk liseye gidemedim hüü' demeye getirmiyorum olayı, onca insan bu yüzden ölürken bu tarz bir itham söylemeye hakkım yok. amaç sohbet muhabbet olsun. teşekkürler.

üniversiteye başlamak.

yurtdışına gitmektir. şimdi gitmek zor gitsen suratta maske hiç canımı çekmiyor doğrusu.

okulda olmak

insanlığa dair projelerim. köy okullarına kitaptan, panayır kurmaya kadar. ahh fikirlerim defterimde solup gidiyorsunuz.

2019 sonu pasaportları çıkarttık dedik artık bi gezelim.

iki, uzunca konaklamalı yurtdışı seyahati ki çocuklarımın ingilizce konuşabileceklerini umuyordum, bir sürü haftasonu gezisi, bir çadır kampı, bir yılbaşı eğlencesi, bir gerekleri yerine getirilememiş cenaze*, hakkıyla kutlanamamış bayramlar ve haftalarca yapılamayan haftada iki geleneksel yeme-içme toplanmalarımız. sonuç: hiç.

-yurt dışı tatil planım vardı.
- pastacılık kursuna başlayacaktım.


ağlıyorum şu an ne hayallerim vardı oysa.

hangi birini sayayım a dostlar?

benim için en önemlisi likya yolunu yürüyememek oldu...

organizasyon şirketi bir açıklama yapmamış olsa da pandemi koşulları sebebiyle iptal edildiğini düşündüğüm için draconian konseri diyorum. *

koro'ya katılmak ve üniversiteler arası turnuvaya katılmak. tam 1 gün kala apar topar memlekete gitmek zorunda kaldım. içime öküz oturdu ökküz.

konuştuğum insanla ayrı şehirlere düştük...

doğu turu planı yapmıştım. bol bol yemek, tarihi gezi ve sınırsız sıra geceleri...

pandemiden hemen önceki dönemde birbirinden güzel müzeler açılmıştı, var olanlar da yenilenmiş ya da bünyelerine yeni bölümler katmıştı. baksı'dan troya müzesine, zonguldak maden'den hatay arkeoloji'ye, çatalca mübadele'den adana'ya kadar bir sürü müzeyi bir iki yıl içinde yavaş yavaş gezme planım vardı, vesileyle şehirleri de turlayacaktım hatta. şimdi şuradan* kalkıp yenilenen resim heykel müzesine gidemiyorum vaka sayıları arttıkça. derdini seveyim demeyin rica ederim, tamam allah başka dert vermesin, lâkin onca olumsuzluğun yanında bardağı taşıran son damla gibi bu durum. zalımsın pandemi.