vurulduk

vurulduk, ince ince
ayrılıklara bölündük
fark etmedik senelerce
yalnızlıkla büyüdük

sertab erener'in ilk albümü sakin ol!'daki muazzam eserlerden biridir. zaten sakin ol! genel olarak müthiş bir albümdür.

ilk olarak sertab erener'in söylediği bir uzay heparı eseri. uzay heparı anısına derlenen sonsuza albümünde bu şarkıyı buz yorumlamıştı. parçanın buz gibi sert, sinsi ve karanlık bir yorumla yeniden vücut bulması, tam anlamıyla gecenin ortasında patlayan bir çığlık gibi hissettiriyor. orijinal hali zaten başlı başına bir ağıt, içinde hem yıkılmış devrimlerin hem de paramparça olmuş kalplerin izleri var ama buz cover’ında bu ağıt, artık sokak lambalarının bile çekildiği bir yalnızlıkla geliyor. bu versiyon, seni alıp bir apartmanın en üst katındaki karanlık odaya tıkıyor, dışarıda şehir yanıyor ama sen sadece içine gömülüyorsun.

buz duyguyu çiğ çiğ servis ediyor. ne süs var ne cila. vokal o kadar dipten, o kadar soğuk ve içten geliyor ki, sanki biri suratına sigara dumanı üflerken seni geçmişinle yüzleştiriyor. şarkı başlar başlamaz minimal riffler devreye giriyor, sert değil ama delici. hani rüyanda eski bir sevgilini görürsün de sabah kalkınca o tuhaf boşluk kalır ya, işte o boşluğun ses hali.

şarkı, grubun ellerinde neredeyse elektronik bir ağıta dönüşüyor. ama bu elektroniklik öyle dans ettiren cinsten değil, mezarlık sessizliğini bile bastıran, metal bir kalp gibi soğuk ve ürpertici bir sound. davullar yavaş ama tok, her vuruşta içinden bir şeyler eksiliyor gibi.