when the smoke is going down

(bkz: scorpions)'ın (bkz: blackout) albümünün son şarkısı ve harika bir ballad.
en güzel hali bana göre ; yaz gecesinin bir vakti, çakırkeyf haldeyken vücudunuzu saran meltem ile birlikte ayakkabıyı çıkarıp rahat bir halde uzanarak dinlemektir. hele ki moda sahilde kayalıkların üstüne , itlik ve serserilik yapılmış gecenin sonunda dinlenirse insanı kendine getirir.

sözleri ;

scorpions şarkısıdır.

herhalde bu şarkıyı keşfettiğimde lise son sınıfta falandım. aradan epey zaman geçti ve şimdi dinleyince dahi aynı duyguları yaşatıyor bana:

sarhoş olduğunuz bir gece, tüm göğün üstünüze çöktüğü ve evrenin sizden onu titan atlas gibi taşımanızı beklediği bir gece, sanki her şeyin bitmiş, göğün karanlık olma sebebi sizmişçesine davrandığı zaman dünya, acıdan beslenmeyi öğrenir insan. alışır acıya. capcanlı göğü özler ama onu taşırken de o göğün geçmişini sırtladığını bilir. her şey şekil değiştirir çünkü... insan gibi. neticede o insan, o ağırlığı kaldırmadan önce de bir insandı; ama farklıydı, daha güçlü ve vakurdu. şimdilerde göğün altında ezildiğini ve çırılçıplak gerçekliğin damarlarında bir kan yolu açtırdığını düşünse de kendisine, yine aynı kişidir o. sadece acı çekiyordur ve dostoyevski'nin dediği üzere aşağılıktır; alışmayı bekliyordur.

ne de olsa lanetlidir o insan... karanlıkta kaldığı yapayalnız gecelerde bir aylak edasıyla yürür durur ve kendi kendine konuşur. aforizmalar üretir ve bunun üzerinden hayatını şekillendirir, evet. evet! başka ne olmasını beklerdiniz? insanevladı zaten hali hazırda yalanlar üzerinden yaşamıyor mu hayatı? dolayısıyla burada söylenecek bir söz olmamalı. belki yalnızlık gider... lanet olasıca gider de... kurtulurum. ama hayır, gitmeyecek. ve ben sahneye tırmanıp şarkımı söyleyeceğim! tekrar ve tekrar! sesim kanayana kadar!

eh, sarhoş olduğumda galiba bu şarkıya dönüşüyorum ben. tatlı bir hüzün kaplıyor tüm benliğimi ve şu dapdaracık dünya, tamamıyla benim oluveriyor. ben de keyifleniyorum. şerefe.