yabancı olduğun insanla daha rahat dertleşmek

adımı sanımı bilmeyen, beni hayatında bir kere bile görmemiş insanları alıp ruhumun en derin yerlerine götürebiliyorum, çünkü onlar yol boyunca tuttuğu elin sahibini asla bilmiyorlar. o eli kesecek ya da öpecek bir arzu da duyamazlar çünkü bana karşı içlerinde ne birikmiş bir nefret ne de bir sevgi var. sadece beni takip ediyorlar, bakıyorlar ruhuma. "kimseye söylemeyin" diye uyarmama da gerek kalmıyor. çünkü onlar o kimse diye kastettiğim topluluğu da asla tanımıyor. çok yakınım dediğim insanlara bile tereddüt etmeden veyahut çekinmeden anlatamadığım çoğu şey, kim bilir şu an yolda yanından geçerken 'onlar' olduğundan bihaber olduğum kaç kişinin zihninde çoktan yer etmiştir.