yalnızlığıma

bulutlar karalar bağlarken umutsuz günün seherinde,
radyoda bilmediğim bir dilde ızdırap veren bir şarkıyla tesadüfleşen duygularımı karşılıyorum.
hüzün sandalında sallana sallana ufka doğru uzaklaşan paslı,
kirli bir ruhun kalıntılarına sahibim yine.
içimde kopan fırtınalarda ararken ruh eşimi,
baygın kokusuyla musallaya yatırılmış
saçları yolunmuş bir papatyaya selam veriyorum.
ki ben ;
uzaktan, çok uzaktan,
uyumsuz cümlelerimin yüklemini paltomun cebine koyup,
sımsıkı usandığım, ama asla terketmediğim şehirlerde
sırılsıklam sevişirken yalnızlığımla,
şımarık çocuklar gibi şendim.
ki ben ;
lise bahçelerinde,
teneffüs zillerinin melodilerinde,
kampüslerin kuytularında,
derin uykularımda,
bir kumrunun özgür kanatlarına hasrettim.

yalnızlığıma...

serefe. evet.

hani yalnizligima serefe. evet.