yalnızlığın bünyede yarattığı yorgunluk

abi yalnızlaşıyoruz, büyüdükçe hissediyorum bunu, artık çevremdeki herkese bi mesafe koymak zorunda hissediyorum. bu mesafe de bi noktada yalnızlığa sürüklüyor. e haliyle bu yalnızlık insanı yoruyor. uykumdan bile yorgun uyanıyorum bazen. biriyle güzel güzel sarılsam geçer gibi geliyor ama o da olmuyor işte.
not : anncılıktan ya da pick melikten açılmamıştır.

aşk yalnızlığı,
dost yalnızlığı,
fikirdaş yalnızlığı...

acaba birileri tekrardan beni dengi görüp sever mi?
yada sırtını döndüğünde arkanı kollayacak bir dostun olabilir mi?
fikirlerini korkusuzca paylaştığın, fikir alış verişi yaptıkların olabilecek mi?

var olmanın zorluğu bunlar.

yalnızlığın insanı hem çok yücelten, hem de alçaltan yanları var.

yüceltici yalnızlık yorucu değildir, hatta o yalnızlık sayesinde enerjiyle dolduğunuzu hissedersiniz.

alçaltıcı yalnızlık ise, endişelerinizle, hayal kırıklıklarınızla, karşılanmamış veya bastırılmış arzularınızla, içinizde biriktirdiğiniz o kapkara şeylerle baş başa kaldığınız kocaman bir çorak diyardır. oturup dinlenebileceğiniz bir gölgelik yoktur orada, ölesiye yorulursunuz.