yalnızlığın canını yakması

bilmem nedendir telefonda uğraşırken kafamı kaldırıp konuşacak kimsem olmadığını fark ettim ve gereğinden fazla bir şekilde canım acıdı
orhan veli diyor ki:
bilmezler yalnız yaşamayanlar,
nasıl korku verir sessizlik insana;
insan nasıl konuşur kendisiyle;
nasıl koşar aynalara,
bir cana hasret,
bilmezler.

bir zaman var ki artık neyin canını yaktığını anlamazsın ve sonunda tek başına kalırsın.sonra avuntu gibi yanlizliğin canını yaktığını söylersin.yalniz kalasiya kadar canını yakan şeyleri bir anda unutuverirsin.

özellikle sevilen kişinin bir başkası ile olan mutluluğunu gördükçe olur bu daha çok.
ben de ne takıntılıymışım be arkadaş, neredeyse 3 yıl olacak saplandım kaldım, hala ilk günkü gibi üzülüyorum.*

yalnız olmakta çok keyif vermiyor artık yalnızlığada doydum . lakin herkesten kaçasım geliyor. çok fazla şey biliyor insanlar hakkımda çok konuşuyorum çok anlatıyorum ama en yakın arkadaşım hala kendimim ..

yahu dünyanın en güzel nimetlerinden bir tanesine sahip olup, nasıl canınızı yakabiliyorsunuz anlamakta zorluk çekiyorum.

soyut anlamda canını yakmasının yanında, beyninin çalışmasını engelliyormuş gibi de geliyor yalnızlık bir. sürekli tek başına kalmak veya sadece belirli bir grup insanla kalmak ve aynı şeyleri defalarca yapmak, beyne, fazla çalışmasan da olur, sinyalleri yolluyormuş gibi geliyor bana. yeni insanlar görmek, tanımak ve yeni sohbetlerin içine dahil olmak lazım olabildiğince.