yaşam ile ölüm arasında şu dönem bir fark kalmaması

pandemide çoğumuz eve kapandığı ve evcil hayvan gibi yaşadığı için gerceklesen olgu. intihar istatistiklerine bakma zamanıdır.

can sıkıntısıdır o, ölüm olsa yerinde duramazsın dediğim başlıktır.

yaşam ile ölüm arasında var olan çizginin artık bir şey ifade etmemesi durumudur.

yaşıyorsak bu olanlar ne.
ölüysek bu olanlar ne.

bu pandemi de aslında ailedeki üyelerin birbirne katlanamadığını öğrendim
biraz daha uzarsa evde cinayet çıkabilir .

"...ve insan 25 yaşında ölür,75 yaşında gömülür." diyor tarkovski. çoğumuz nefes alan ölüleriz aslında buna yaşamak diyor ve gömülmeyi bekliyoruz.

ciddi bir ölüm korkusuyla baş başa kalmamış şanslı insan beyanıdır.

doğru bir tespittir.

böyle düşünen kişilerin yardım alması gerektiği durum. her ne olursa olsun yaşamak çok güzel yapmayın etmeyin gözünüzü seveyim. çıkın pencereye derin bir nefes çekin sonra nefes alamamanın verdiği derin korkuyu çaresizliği düşünün en olmadı kafanızı bi kova suya sokup kendinizi biraz zorlayın kafanızı cikarttığınızda ki o hayata tutunuş olan tek nefesin tadının güzelliğine bakın.

insan sosyal bir varlıktır ve malum bu dönemde sosyalleşememek, hobilerimiz varsa kısıtlanması, deşarj olamamaktan dolayı hayatla ilgili süregelen sıkıntılar ve problemlere karşı dayanma gücümüz azaldı. şu anda yaşamak çok keyif vermiyor olabilir, bu anlamda tespite katılıyorum. ancak bu zamanlar geçecek, bu bir dayanıklılık testi, biraz daha dişimizi sıkmak gerekiyor. bunun için ben yapamadıklarımıza değil, yapabildiklerimize odaklanalım derim. daha dün çanakkale savaşında cepheye ölmeye giden çocukları andık. bizim jenerasyonumuz ne savaş gördü, ne kutuplaşan gençlerin sokakta birbirini vurduğu dönemi , bu da bizim jenerasyonun sınavı ve biraz daha sabıra ihtiyacımız var.

"yiyorsa sen bunu git yoğun bakımda ölmek üzere olan hastayı kurtarmaya çalışan doktorun yüzüne söyle" ya da "sen ailenden birini kaybetmedin galiba pıtırcık" demek istediğim önermedir.

haklılık payı olan başlık. kanımca insan hayalleri ve umutlarını yaktığı zaman bu evreye geliyor.
okuyan nüfusun az olması ve gaza gelip roman yayınlattım.
elimde patladı, çok düşündüm ve vazgeçtim.
sanırım fabrikada yıllanmayı bekleyeceğim.
aslında koyan tek şey eski ben olmamam.
herkese diklenerek ve kimseyi takmadan buralara kadar geldim ama sanırım vazgeçme durumuna yatay geçiş yaptım.
o yüzden hayallerinizin peşinden gidin yine. yine olsa yine yaparım batmış bir yazar olarak söylüyorum bunu.
işte o zaman kaybedecek bir şeyiniz kalmıyor.

doğru.

ölmemek yaşamak demek değil.

sürünmek de bir ölme şeklidir.

katılmadığım başlık. ölüm daha avantajlı geliyor şu an.