yazarları çileden çıkartan davranışlar

hayır dediğim şeyi ısrarla oldurmaya çalışmaları.

kütüphanelerde metrekareye düşen insan sayısının çok fazla olduğu vize veya final haftasında bazı öğrencilerin masaların üzerine kitaplarını bırakıp sigara içmeye çıkması ve saatlerce gelmemesi.

aşırı inatçı insanlar ve inatçı tavırları. ömrümden ömür gidiyordu bu insanlarla uğraşmaktan. baktım zarar veriyor bıraktım.

karşımdaki insanın tek bir araştırma dahi yapmadığı konuyu bağnazcasına savunması, çileden çıkıyorum ama çaktırmıyorum. biraz da cahil gözüyle bakalım dünyaya, her gün ben olmak yorucu zaten.

bilmediği halde biliyor gibi ahkam kesilmesi. yahu adam hastalık hakkında yorum, teşhis, tedavi ne varsa kendinden emin yardırıyor misal. sanırsın tus'u birincilikle kazanmış. halbuki doktoru dışardan o da yılda bir kere gören tip kendisi. bilmiyorum demeyi öğrenin köpeklerrr.

toplu taşıma vb. yerlerde yüksek sesle telefon kullanmak. en sinir olanı da kulaklık takılı olmasına rağmen sesin dışarıya olduğu gibi gelmesi.

çok sahte bulduğum davranışlardır. hala daha günümüzde “ay onu nasıl izliyorsunuz?!”, “yok efendim bunu izleyene kadar şu kadar kitap okunur” falan filan. yani sanırsınız bunu diyenler yedi yirmi dört akademik makale yazıyor. bir diziyi, programı kötü anlamda eleştirmek ayrı, bunu izleyenleri aptal olarak yaftalamak çok başka. insan kafasını boşaltmak amacıyla bomboş içerikler de izlemek istiyor zaman zaman. bu kimseyi cahil veya aptal yapmaz. bu tür davranışlar bana üniversitede ortamın cool kişisi olarak görünme çabası içine girme gibi geliyor. bırakın bunları arkadaşlar. iki yazar söylesem deterjan markası sanacak tipler gelmiş “ööö onu mu izlöyösön!” şeklinde artistlik yapıyor. evet aynen bu şekilde yapıyorlar. şimdi gidip gelinim mutfakta izleyeyim. kaostan besleniyorum!

bir tanım bile giremeyen çaylağın, başlık eleştirmesi -pejoratif tavırla- bunlardan biridir.

özellikle üst katta, müstakil evde yaşıyormuşçasına, sabahın erken saati, gecenin geç saati demeden gürültü edilmesi.

madem hayvan gibi yaşamaya bu kadar meraklısınız, ev değil ahır kiralayın kendinize!

(bkz: apartman gürültü yönetmeliği)

agzı olanın hiç bir fikri olmadan bir insanı eleştirmesi.

nezaketsizlik dediğim başlıktır.

bir davranıştan rahatsız olduğumu söylüyorsam gerçekten rahatsız oluyorumdur. karşıdaki de kalkıp o davranışta ısrar edince insan çileden çıkıyor.

oranın çöp olmadığını bile bile çöpünü durduk yere yolun ortasına atan çevreye verdiği zararın farkında olmayan, havalar ısındığında, ozon tabakası delindiğinde, bunu kıyamet alameti sanan, kendi bilinçsizliğini çoktan unutmuş zavallı insan davranışları...!

çaylak olarak kalmak, hem de günlerce.

- kilo alınca, kilo almışsın deyip, zayıfladığımda sana yakışmamış denmesi
- birde misafirlikte yada aile ortamında yemek ye diye ısrar edilmesi çocukluk travmam bile diyebilirim
-birde insanların istediklerini söyleyip sonunda olayı şakaya vurması; sinsi insan tipi

özür dilenmesi, insanların düşünmemesi, empati yapmaması, geleceğe dair ne olur-olmaz düşünceye girmeden anı yaşamaları.

sigara içmeyenlerce kullandığım küllüğe çöp tenekesi muamelesi yapılarak peçete, kağıt gibi yanacak şeyler atılması. xanthosluların da kitabelerinde dediği gibi: bir ateş bıraktınız, hiç sönmeyen ve sönmeyecek olan...

yani şurada güçlü kadın olarak görüp saygı duyduğum bir iki kadın var.

tutup da embesil erkek yazarlardan birisi laf edince, sopayla dövesim geliyor. şiddeti zaten seviyorum.

ya böyle öldüresim geliyor bazılarını. soktuğumun z kuşağı veletleri.

ingilizce klavyeyle başlık açmak.

mesajıma dönülmemesi.


çileden çıkmıyorum lakin insanın zoruna giden bir şey olduğu da âşikâr.
çok değersiz hissettiren bir şey.
kayıtsız kalınmak insanı vurur.