yazarları korkutan unsurlar

"yayında tanımlarını kullanacağım başlıktır"

yaşadığın hayatın limitlerini kim belirliyor?
bunun cevabını dürüstçe verebiliyor musun kendine?
eylemlerin ile hayallerin arasında duran nedir?
seni ilk otobüse atlayıp uzaklaşmaktan alıkoyan nedir?
elini camdan dışarı çıkardığında, sokağa bir adım attığında, ikinci adımı atmanı, koşmanı, uzaklaşmanı engelleyen nedir.
son kez kaparken gözlerini ve izlerken o film karelerini, keşkelerin neler olacak?
neden adım atmaktan korkuyorsun?
neden korkuyorsun?

annemin ölmesinden.

sevişememekten.*

yaşamaktan

ben en çok kendimden korkuyorum.

imansız ölmekten.
aksini ispat edemeyeceğim iftiradan.
kırdığım birini kaybetmekten.
yapa yalnızlıktan.
ve daha bir sürü şey...

son iki haftadır kendime sorduğum cümle. türlü türlü cevaplar sundum ve hiçbirini beğenmedim. en sonunda korkuya rağmen adım atmak gerektiğine karar verdim. bir rahatlama geldi mi? nispeten.

onu' dersem çok klişe olacaktır diye tahmin ediyorum.fakat şu bir gerçek ki aldığım her nefesten korkuyorum.çünkü o nefes belki son nefesim olacak ya da entelektüel bir şekilde korkularımın beni yönetmelerinden korkuyor olabilirdim.bunu daha ben de tam anlamı ile çözmüş değilim sevgili sevgim.

hiçbir şeyden. korktuklarımız, sınavlarımız olur.

inandigim degerlerin yalan olmasindan cok korkarim, her ne kadar "yalan cikma" ihtimalinin olabilecegini kendime sik sik hatirlatsamda... guvenmekten korkarim bir de. aslinda guvenmekten degil, guvendigimin hayal kirikligi yasatmasindan. yani yine yol ilk soyledigime cikmakta sanki... ne olur inandigim sevdigim ne varsa "sahte" cikmasin, yoksa ben toparlayamiyorum...

uzunca bir süre ölmekten korkuyordum bir süredir bu korku yok oldu ama öyle günlük yaşamın temposu icinde yok olma degil azalarak bitmekten bahsediyorum,hemde epey korkardim ama sonunda çözdüm ölümle aramdaki meseleyi.artik aldatilmaktan korkuyorum.

yapayalnız ve aciz kalmaktan. bir köşede unutulmuş bir ceset olmaktan ve en çokta sevdiklerimin beni sevmeyecek olmasından.

dayak kulübü kuruyoruz hanımlar beyler başlığı.

temel haklarımızın dahi korunamadığı bu ülkede korkudan çok ne hissedebiliyoruz ki?
hayallerin kurulması çocukluğumuzda başlar ve sınırsızdır. yaş aldıkça gerçekleri kavrarız ve bunlar evrensel gerçekler değil, toplumun bize dayattığı gerçeklerdir. cesaretimiz yavaş yavaş kırılılır, toplum anlaşmış gibi el birliği ile kırar.
benim en büyük engelim, ne yazık ki yaşadığım ülkede kadın olmaktır. kimse bana maval okumasın.
eylemlerimle hayallerimin arasına toplumun dayatlamalarına ek olarak ekonomik şartlar koca bir duvar örüyor. dünyada kripto para ile uğraşan üçüncü ülkeyiz. bunların çoğu günü kurtarmak için kısa vadeli uğraşılardır.
adalet, hak, hukuk mücadeleleri de cabası. hayal kurmaya vaktimiz yok ki!!!
her doğum günümde dilek tutma hakkımı '' tanrım, sene boyunca dileyeceğim bütün dilekleri gerçekleştir'' şeklinde kullanırdım. son yıllarda tanrım, başımı şu ülkeden çıkarmama yardım et, daha da bir şey istemem şekline indirgedim.
insana insan gibi davranıldığı, insanın insanca yaşayabildiği bir noktaya gidebildiğimde , gerçekten hayal kurma lüksüne sahip olabileceğime inanıyorum.
en büyük korkum ise bu ülkeden gidemeden hayatımın son bulma ihtimalidir.

allah'tan. bakıyorum da, "allah'tan" yazan tek kişi benim, ama 10 yıl öncesinde olsak, hiç de böyle olmazdı.

sonunu tahmin edemediğim göremediğim şeylerden.

yazarlara soru sormaya çalışan başlık. format neydi? format emekti.

gelecekten. belirsizlik yoruyor beni.

bir soru tümcesi.
bilmemiz gereken şu: korkunun ecele faydası yok ve korktuğumuz her şeyi bir bir hayatımıza çekiyoruz.
peki hiçbir şeyden korkmamalı mıyız? hayır, sadece korkularımızla yüzleşebilmeliyiz.

kendimi ifade edememekten.