yazarların bir yalanı sürdürebildikleri en uzun süre

3 yıl, yaklaşık.

kendimi de inandırdıktan sonra geçen süre dahil mi?

6 yıl önce bi yalan söyledim, hala sürdürmekteyim.

daha eski yalanım da vardır, eminim.

ben sadece totom tutuştuğunda yalan söylerim o yüzden de söylediğim yalanı asla unutmam.* çok düşük bir ihtimal unuturum onu da çaktırmam.

bir yalanı ömrümün sonuna kadar sürdürebilecek istek ve heyecanım vardı, bir yalana kendimi ve tüm dünyayı inandirabilecek kadar da umudum vardı.

yatsıya değin.

en fazla 3 gün. sürdüremem. geri söylerim hemen doğrusunu. hele aileme hiç söyleyemem. hata da yapsam söylerim.

arkadaşıma yaptığım şakadır ve tam bir ay sürmüştür. o dönem internet yaygın değil; tabi gerçekliğini sorgulayamadı. ona tarihi geçmiş bir bileti, günü gelecek olarak söyleyip, tam bir ay o günün heyecanını yaşamıştık:) iki biletim var demiştim ve onu davet etmiştim. son gün gerçeği söylediğimde yüzünün ifadesini hiç unutamayacağım.

unutana kadar.

kişiden kişiye değişiyor. annemde hiçbir şey işe yaramıyor. kadın dedektör gibi. telefondayız, yüzümü bile görmeden anlıyor.

ömür boyu.
zira kendimi bildim bileli, kandırıyorum kendi kendimi.

maalesef oyle bi sure yok cunku hemen ama hemen belli ediyorum. bi sekilde gulup ya da baska seyler yapip kendimi ele veriyorum. isin kotusu bazen gercekleri soyledigimde de inanmiyolar cunku gayriihtiyari yine guluyorum. yalan soyluyomusum gibi hareketler yapiyorum ama asla bilerek degil. vallahi degil ya. yuzumdeki gulumsemeyi gorur gormez yine inanmiyolar. maalesef diyorum cunku bazen yalan soylemek gerekli oluyor adi bi yalanci olmak istedigimden degil yani*

18 yıl oldu sanırım. yaşım 30 ve 12 yaşından beri çevreme hep hayatı iyi, yolunda gitmeyen tek bir şeyi olmayan bir birey gibi gösterdim. kimse benim derdimi dinlemek zorunda değil ya da benim mutsuzluğuma ortak olmak zorunda değil. bu hayatta bunu yapabilen bir kişi var zaten o da canım eşim. dostluk iyi gün kötü gün diye ikiye ayrılıyorken zaten çokta bir şey beklememek lazım.