yazarların iş deneyimleri

t:yazarların iş deneyimlerini anlattığı başlık.
ben 8 sene önce aralıklı olarak hizmet sektöründe çalışmaya başladım. komilik, bulaşıkçılık ve garsonluk yaptım.
malum öğrenciyim, ayda 3000 tl ile idare etmeye çalıştığım zamanlar oluyordu. dedim haftanın 3 günü çalışayım, kalanını kendime ayırır 2 sene sonraki sınavıma çalışırım. (kazanamama lüksüm yok)
bir yere başladım bugün. öğlen 4ten gece 2 buçuğa kadar 600 tl ye çalıştırıyorlar. üstelik yalnızca 20dk yemek, 5 dk sigara molan var. gelen müşteriler de zengin kesim. çalışanların hepsi benim gibi öğrenci. şartlar böyleyken ben bir rahatsızlığımdan dolayı 3 saat çalışıp eve döndüm fakat bu haksızlığa o kadar öfkelendim ki sizinle paylaşmak istedim.
bunu reva görenlere çok kinliyim.

kayıt bulunamadı.

bu yaz doğru düzgün yerlerde olacaktı ama hepsi biz size geri dönücez dedi..
ama ilk iş deneyimim ortaokuldayken gittiğim pamuk çapası.. evet gerçekten. gurbetteydik ve annem tarafından memlekete dönme vaadiyle kandırıldım. 9 gün tarlada ten rengim beşbin ton koyulaşana kadar çalıştım. dayıbaşı amca molalarda öldüm sanıyordu öyle zordu ki sözlük..

patates toplamak.çok zorlanmıştım.sıcağın alnında tarla fareleri ile beraber çok güzel bir ilişkimiz vardı.

üniversiteden ilk mezun olduğum zamanlar 5 yıldır makine mühendisliği yapan bir erkek arkadaşım vardı ve bana tanrı gibi geliyordu. 5 yıllık bir mühendisin, özellikle de erkek arkadaşımın her şeyi bildiğine ve her şeyi yapabileceğine inanıyordum; biri gidip dünyanın eksenini değiştirmesini istese başarır gibi geliyordu.

yıllar geçti, ben 5 yıllık mühendis oldum ve baktım ki bilgi olarak bambaşka bir noktada değilim ve tanrı hiç değilim.
sonra yine yıllar geçti, 10 yıllık mühendis oldum ve sadece kısıtlı bir alanda günü kurtardığımı fark ettim.

ama iş deneyiminin yadsınamaz bir tarafı var, inanılmaz bir iletişim kabiliyeti geliştiriyor insanda. bir de her şeyi çözebilecek bir soğukkanlılık katıyor. ve kazandığın iletişim becerisi ile soğukkanlılığı birleştirebiliyorsan işte o zaman alanında tanrı olmaya yaklaşıyorsun.

öğrenciyken türlü türlü saçma işlerde çalıştım. palyaçoluk, oyun ablası olmak, misafir ilişkilerinde karşılama görevlisi olmak, özel türkçe dersi vermek ve daha birçok sayabilirim. en son nokta otelde karşılamada çalışırken antalya'nın temmuz ayında 45 derece havada beni havuz barında misafir karşılamaya vermeleri ve o havada uzun kollu gömlek giymemiz zorunlu olduğu için başıma geçen güneşten hastanelik olmamdı. sonrasında tabii ki bu işleri bıraktık.

kadın olduğum için işten çok patron deneyimim oldu.

28 yaşındayım, myo mezunuyum ve lise stajından itibaren çalışıyorum, uzun bir süre yani.
bir iş yerim hariç hepsinde patronlar yavşadı, ya en baştan ya sonradan. inanılmaz deneyimlerim var.
anlatsam ağzınız açık kalır öyle tipler.
hatta birisi direkt iş görüşmesine "gel güneş banyosu yapalım sahilde." şeklinde çağırmıştı. evet...

bir ara okul bittikten sonra istanbul'a gidip çalışma modasına uyup istanbul'a gittim.

12 gün çalışabildim. sigortamda halen sadece o 12 gün var. nalet olsun köle gibi çalışacağıma açlıktan ölürüm dedim çıktım geldim evime.

çalışma süremiz sözleşmede yazana göre en fazla 10 saat olmasına rağmen o 12 günlük iş zamanımdan hiç birinde 10 saat altında çalışmadım. istanbul'da bunu yaparlarsa diğerlerine ne diyebiliriz ki.

sanırım kız kulesine karşı seni yeneceğim istanbul demedim diye öyle oldu. gülücek.

bir yazarımızın dediği gibi kadınlara iş yaşamında acımıyorlar hocam şimdi bende onlara acımıyorum. sarkıntılıktan tut sen bu işten ne anlarsın a dönüyor olaylar.
hangi birini anlatayım iş bilmezlerin patron olmasını mı müdür yalakalarını mı yüzüme gülüp arkadan kırk dolap çevireni mi hele de emek hırsızlarını hiç saymayayım anlatsam roman olur
ama bakın istifalarım çok meşhurdur mutlaka iz bırakırım çıktığım yere

zamanında bir kadın giyim mağazasında çalışıyordum. genelde üst kesimin uğradığı bir mağazaydı. müşteriler ile bire bir ilgilenmek zorundaydık. aynanın karşısında kendisine çok iyi bakabilen ama daha fermuarını kapatamayan bi dolu insana sonsuz hizmet sağlıyorduk. benim yaptığım ise sahte bir gülümseme, göstermelik bir hizmet ve doğal, ciddi bir gözlemdi. bir gün mağazaya bir çift geldi. yüzlerindeki çizgiler ve tedirgin bakışları aslında bu mağazaya pek de uygun olmadıklarını gösteriyordu. adamın yanındaki kadın çok tatlıydı. adam ise oldukça umursamaz ve sert bakıyordu. kadın bir elbise beğendi. elbiseyi denediğinde gözlerimi alamamıştım. kadın resmen bu elbise için yaratılmıştı. kadına harika oldunuz bile diyemeden yanındaki adam "çıkar şunu daha tonla işimiz var hâlâ çocukluk peşindesin, büyü artık ayşegül " diye kadının suratına bağırdı. kadın herkesin içinde çok mahcup olmuştu. hemen kabine girip elbiseyi çıkardı. bana kırık, yaralı bir bakış attıktan sonra mağazadan çıktılar. kadın için çok içerlemiştim. elbiseyi alıp arka taraftaki depoya sakladım. belki adamın fikri değişir ve gelip alırlar diye düşündüm. aradan 4-5 gün geçti. patron bana bu beyaz elbisenin s bedeni vardı müşteri istiyor çabuk getir dedi. gelen ayşegül değildi. mecburen üzülerek çıkarıp verdim elbiseyi. kadın kabinden elbiseyle çıktı. yanındaki adam "gözlerimi alamıyorum fulya, bir elbise bir kadına ancak bu kadar yakışabilirdi" dedi. kadına yandan süzücü bir bakış attıktan sonra içimden hadi be oradan, ayşegüle daha çok yakışmıştı dedim. kadın yanındaki adama bir öpücük verdikten sonra elbiseyi alıp mağazadan çıktılar. bizim küçük kızımız ayşegül'ün hayalleri fulya'nın iki gün giyip bir köşeye fırlatacağı elbiseyle mağazadan ayrılmıştı. arkadan kıraç'tan oysa bir umuttu hep şarkısı çalıyordu.o sırada patron bana seslendi:
-şarkıyı değiştir..

10 yaşımdan 17 yaşıma kadar her yaz 3 ay boyunca kaportacıda çırak yamağı pozisyonunda görev yaptım.
üniversitedeyken ilk iki sınıfta, anketörlük ve terlik olma gibi (cevahir önünde gördüğünüz o terlik kıyafetli kişi ben olabilirim) günlük işlerde çalıştım.
son 2 yılımda gelişmekte olan ama küçük denebilecek bir firmada gönüllü uzun dönem stajyer mühendis olarak görev yaptım.
mezun olduktan sonra mühendis olarak ilk deneyimim iso 500 de yer alan kendi sektörünün iki numaralı firmasında vardiyalı üretim mühendisliği yapmaktı*. burada vardiyalı 1 yıl çalıştım sonrasında terfi aldım ve gündüz üretim mühendisliğine geçtim ve yaklaşık 1 yıl bu görevde yer aldım.
sonra yine iso 500 de yer alan bu sektörün 1 numaralı firmasından teklif geldi ve oraya geçtim. bu firmada yaklaşık 4,5 yıl çalıştım; üretim mühendisliği, kıdemli üretim mühendisliği ve üretim yöneticiliği yaptım.
sonrasında benzer ama farklı bir sektörden bir firma, "proje ofisi" için teklif yaptı. kabul edip yaklaşık 4 yıl görev yaptım. proje yöneticiliği ve proje müdürlüğü* yaptım. daha 1 ay kadar önce yeni işime geçtim.
yeni işimde icra kurulu üyeliği ve mühendislik çalışmaları yöneticiliği yapıyorum.
çalıştığım hiçbir firmada bir tanıdığım yoktu. daha çok kendimi geliştirmeye çalıştım. endüstri mühendisiyim ama mekanik ve elektrikte anlarım. çünkü çok kıymetli mühendis ve usta büyüklerimden mesai şu bu demeden eğitimler aldım. yalın teknikler konusunda aylarca danışmanlarla çalıştım ve öğrendim. şansıma hep iso 500 firmalarında görev aldım. özellikle son 1 yıldır daha çok boş vaktim oluyor ve gün içinde bile sözlüğe yazabiliyorum...**

ben her zaman iş hayatında istikrardan yanayım ve biliyorum ki benim gibi insanlar iş hayatında ezilmeden yani feleğin çemberinden geçmeden ileriyi göremezler.

en yeniye her zaman en pis işi yaptırırlar, sebat edip sabır gösterirsen önün açılır ve ufak ufak terfi almaya başlarsın. çok iş yeri değiştirmedim bu zamana kadar çalıştığım çoğu yerde en az 5 yıl çalışmışımdır.

iş hayatına bildiğin amelelik yaparak başladım koli taşıyorduk lcw depoda. 6 yıl orada çalıştım tam lcwnin kendi kadrosuna alınacaktım kafam attı rotayı ağır sanayiye çevirdim. cnc operatörü oldum 10 yıl kadar vardiyalı çalıştım. hayatı burada anladım ekmek kazanmak neymiş doğru düzgün ev yüzü görmeden öğrendim.

en son bir imkan oldu kendimi kamuya atabildim şimdi rahatım allah'a şükür amelelikten buraya kadar uzandım ama sonra bir durak olur mu? onu da allah'tan başka kimse bilmiyor ben de dahil.

dönüp bakınca şöyle geriye 6400 gün primim ve 22 yıl hizmet sürem var. 3 yıl sonra doğal emekli olup yaşı bekleyeceğim ama daha emekli olmama 20 sene var nasıl ama?? güzel değil mi? zaten şu devirde emekli falan olunmaz elden ayaktan düşene kadar mücadeleye devam diyorum.

yani şunu demek istiyorum, kimse yola ilk çıktığı yere bakmasın zor olabilir, bok gibi de olabilir ama bunlar hep tecrübedir seni sağlamlaştırır. ve zaman geçtikçe fırsatlar gelecek ilerleyeceksiniz.

cv yi eklere koyamasam da uçak yapıyoz elimizden geldiğince. binen olunca dua ediyoz tabi düşmesin diye.

restoran açtım deniz kenarında, bir süre sonra kapatmak zorunda kaldım. sonrasında alkollü bir mekan açtım ve yine bir süre sonra kapatmak zorunda kaldım. farklı bir sektörde iş yeri açtım, her şey yolundaydı ama bu sefer kendimi mutlu hissetmediğim için kapadım. yani kapatmak zorunda kalmadım. 27 yaşımda bunları yaptım. şimdi başkasının yanında çalışmam imkansız. önümüzdeki günlerde radikal bir karar alıp ülke bile değiştirmem söz konusu olabilir. şimdilik hayatımda temizlik sürecindeyim.

broşür dağıtmıştım. apartman apartman gezip tüm kapılara bir kebapçının broşürünü takıyordum. toplam 3 gün yaptığım bir işti. yaptıktan sonra 2 gün yataktan kalkamadım tek tek merdiven çıkmak çok zor niye şu binalara asansör yapmıyorsunuz?*

(bkz: eroinsan holding)

yok. hic calismadim.

lojistik mezunu olarak sadece bu sektörde iş yaptım sadece bir ay gloria’da çalıştım baristalık assssla bana göre değilmiş ben masabaşı kadınıyım topuklularımı da giyecem toplantıya gidecem çat çat çat
başka sektörde de iş deneyimim yok yarın öbür gün naparım bilmiyorum aslında farklı kollarda iş deneyimi olması önemli insanın