yazarların nasıl baş edeceklerini bilmedikleri duygular

çoktan gitmiş insanların yoklukları.

sevmek, sevmem sevmem sevince de ipini, rayini, ucunu herbir şeyini kaciririm duygunun. booarımm sevgiden kaçıştıramaz hiçbir yere sevdiklerim.

her yerden gitme isteği , hiçbir yere ait olamama duygusu.

yolunda gitmeyen her şeyin düzeleceğine dair umudunu kaybetmemişken her şey nasıl yoluna girecek diye endişelenmek.

t/ yazarların nasıl baş edeceklerini bilmedikleri duygular ını beyan ettikleri başlıktır.

kaygı

geçmişi özlem... çok özlüyorum 2016-2017 arasını. anneannem yaşıyordu o zaman, bir de genel olarak daha mutluydum e tabi yaş ilerledikçe sorumluluk artıyor onun da etkisi var tabi ki. ama genel olarak daha mutluydum. özellikle o yıllarda çok komik bir sınıf grubum vardı inanır mısınız bilmem ama geyik yapmak için okula gitmeye can atardım

ait olmama hissi başta olmak üzere son zamanlarda öfke ve kaygı beni zorluyor. tahammülüm mü kalmadı, sabrım mı tükendi bilmiyorum. ufak tefek sinir boşalmaları yaşamaya başladım, bu halime de üzülüyorum. duygusal dayanıklılığım yerlerde önceden hiç böyle değildim. herhangi bir ilaçla haşır neşir olmak da istemiyorum. biz bu gidişle düzelemicez galiba

bir şeyleri ciddiye alabilmek benim için çok zor. ergenliğimden beri bu böyle ama.
dediklerimde ciddiyimdir evet ama içine illa bir ironi sıkıştırmışımdır.

beni tanımayan insanlar buna laf edince hayatıma alacaksam bile almıyorum.
kaç yaşında insanım gelemiyorum böyle tiplere.
yallah lan kış kış cinler kış kış.

bir yolunu bulmak yerine uyguladığım tarife bu.
alışkanlık evet.

sabırsızlık!
allahım günleri hızlı geçir.

benim icin neredeyse overdose olarak bunyemde barinan tum duygularin hepsi diyebilirim. bir duygu durumunda bas etme/edememe durumu soz konusuysa orada bir kontrolsuzluk bulunuyor demektir. kontrolu elden cikaran da duygu durumunun bas gostermesi degil, yonetilemeyecek duzeyi gecmis olmasinda saklidir. ozellikle bu dedigim; korku, endise ve nefret gibi fazlasiyla aktif etkenli duygu durumlarinda gecerlidir.

yani mesele o sekilde hissetmek degil esasen, yonetimi kaybettirecek duzeyde hissetmek...

can yakan bütün duygular.

canından çok sevdiğin birini bir daha ölene kadar, belki öldükten sonra da görememe duygusu.

baş edemeyeceğim pek bir şey yok da, arada kafaya taktığım şeyler diyelim.
geç kalmışlık hissi.

herkes almış yürümüş, yolunu tutmuş, hayatını kurmuş . oysa sen işe gidip geliyorsun, kitap okuyorsun evde, aniden aklın gidiyor. satır gözlerinin önünde tekrar ediyor. anlamsız geliyor okuduğun, hatta okumak...
okuduğun zamanda daha faydalı bir şey yapabilir belki hayatı yakalarsın. ama içinden gelmiyor. bak işte okuma hevesin de gitti.
mutfağa gidip bir sigara içeyim. amaan düşündüğün şeye bak. gayet de iyi hayatın. neye geç kaldın acaba? bayılırsın kendine dert etmeyi böyle şeyleri.

acı.

tek acı çeken ben değilim elbette ama bir anda çok sayıda sevdiğimi kaybettim, sanki rüya gibi geliyor, bu lanet dunyada otobüsler bile çalışmadı, cenazelerine bile gidemedim.

beş yıl sonra, on yıl sonra, 20 yıl sonra var, bir daha hiç var olmayacaklar. hiç göremeyeceğim.

alışamıyorum

endişe, korku bunlar beni geriyor.

gelecek kaygısı