yazarların ruhunu yaralayan gerçekler

yaşadığımız çağ ve onun yarattığı karaktersiz insanlar.

ondan sevmesini değil sadece saygı duymasını beklediğin insanın aslında seni yıllarca bir dinlenme limanı gibi kullanması ve bunu yıllar sonra öğrenmen. hissetmene rağmen bunu kendine kabul ettirememen. ama gerçek yüzüne çarptığı zaman ise sadece... deyip susmak...

hiçbir şey aynı kalmıyor. aynı derede bile 2 kez yıkanılmıyor.

dünyanın korkunç bir yer olması ve buna karşı elinden hiçbir şey gelmemesi.

bir daha hiç 90 lar ruhunu yaşayamayacağız. o senelerden sonra artıya gitmek yerine eksiye geçtik sanki.

90 lı yıllar bir bana mı unutulmaz geliyor?

hayatın herhangi bir gerçek amacının olmaması. herkes kendi amacını yaratabilir doğru ama gerçek amacı olmadığını bile bile oyalanmak biraz acı.

dünyanın ve ülkenin durumu öyle çok yaralıyor ki içimi. insanlara ve savunduklarına baktıkça yoruluyorum. kimi fazla sağcı kimi fazla solcu. şöyle kendi özbenliğinin farkına varmış. kendini geliştirmiş medeni insanlarla üst düzey bir sohbetin içinde keyiflenmeye hasretim.

istediğim ve daha da önemlisi ihtiyaç duyduğum hiçbir şeyi uzanıp alamamam.

ruhumun nereye gideceğini bilmemek.

hangi ruhu?
şaka şaka bu kadar da değil. biri ya da birilerinin başka insanların hakkını yiyerek hak etmediği hayatları yaşaması.

iorek byrnison'un bugün bana günaydın dememesi...

sevildiğini sanmışlığı insani yaralamakla da kalmaz deler geçer

her şeyi bilip susmak zorunda kalmaktır. susmaya mahkûm bırakılmaktır. en çok yaralayan bu olsa gerek.

sevdiğim kişi eğer beni istemezse gerçekten ruhum yaralanır. çünkü o bambaşka, her bir detayıyla. şimdiye kadar kendimi hep sakladım. kendimi ona gösterdiğimde benden kaçarsa dünyama küserim galiba.

aç ve muhtaç insanlari görmek, özellikle zihinsel engelli çocuklar ve onlara yetmeye çalisan anne babalar, yasli ve kimsesiz insanlarin çagresizligi.

genelde ruhumu gerçekler değil hayaller ve umutlar yaralar. gerçek hayat da yaşadığım kadar kafamın içinde de yaşarım. hayalci, umursamaz aklı bir karış havada olabilirim. suyun üstünde yürürüm bazı zamanlar gerçekte çamurun içindeyken... kendi içimde böyle bir hayal dünyasını ne zaman kurduğumu hatırlamıyorum kendimi bildim bileli orada yaşıyorum buralar sıkıcı olunca. yaralarımın, düş kırıklıklarımın, üzüntülerimin çoğu orada. dışarıdan baktığımda saçma sapan şeyler ama baya baya benden bir şeyler götürüyor. belki de orada kendimi öldürüp bu gerçek denilen dünyaya odaklanmalıyım, bütün acıları burada tatmalı ve mutlu bir şekilde ölmeliyim.

depresif olduğum bir dönemde,yazın akşam esen o tatlı rüzgarın iyi hissettirmesini hissedemediğimde ruhumu çok yaralamıştı.çünkü o hissin ne kadar iyi olduğunu çok iyi biliyorum.çok basit bir şey aslında,zaten basit olan şeyler ruhumuzu yaralamaz mı?kafamdaki dolulukla etrafımda olan güzel şeyleri görememekte çok yaralıyor bazen.bir şey aslında bunu bilmiyoruz veya bilmemezlikten geliyoruz.huzursuzluk yaratan veya ruhu derinden yaralayan.önemi de yok aslında nedeninin ne olduğu bize hissettirdiği sonucun önemi var.gerçekler yaralamıyor aslında gerçeklerden kaçmak yaralıyor sanırım.her şey güzel olacak buna eminim önceden olduğu gibi.

dün bir başlık vardı sözlükte. bir daha böyle sevemeyecegini aşık olamayacağını hissetmekle ilgili. o başlığı okuyunca ve içindekileri kendime itiraf edemediğim gerçekle yüzleştim. bir daha onu sevdiğim gibi sevemem bir daha aşık olamam ben. bir daha kimseye öyle bakamam, kimseden öyle bakmasını isteyemem. onun yanında olmak istediğim kadar kimsenin yanında olmak isteyemem. kimseye güvenemem böyle, kimseyi böyle ozleyemem. canımı acitirken böyle yine de bir gelecegimiz olsun diye kimseye yalvaramam böyle. bir gelecegi de hiç bu kadar isteyemem. kalbim bu kadar kirginken yine de bu kadar sevemem başka kimseyi. bin kere de benden gitse yine bir adımını bekleyemem kimsenin böyle. bu gerçek beni yaralıyor. asıl yaralayan şey ise o bunu görmüyor. bir şansımız olsun diye çırpınıyorum görmüyor, uğraşmıyor, benim için bir şeylerden vazgeçmiyor. aslında en basiti beni seçmiyor. imkansızlık degil bu işte bu senin beni seçmeyişin. birbirimiz için aynı anlamları ifade etmiyoruz belki, aynı istemiyoruz bu muhakkak. ben bir geleceği senden başkasıyla hayal edemezken, senin için her şeyi yapabilecekken, herkesi karşıma alabilecekken, sadece ikimizi isterken sen de bunu iste istedim. zor olacağını biliyorum ama yanında olabilirim biz yanyana bütün zorlukları atlatabiliriz yeter ki artık bir adım at. o küser bu ölür sırtlarını dönerler umrumda değil ben ölüyorum sensiz. beni seç istiyorum. birlikte aşalım her şeyi ama birlikte kalalım. birlikte düşelim birlikte ağlayalım bir vicdan azabı varsa ikiye bölelim, yaralarimizdan opelim birlikte iyileselim ama biz birlikte olalım. ben vaz geçmek istemiyorum, senden, seninle bir gelecekten, seninle hayalini kurduğum o bütün dünyamdan vazgeçmek istemiyorum. sana böyle aşıkken ve başka kimseyi böyle sevemeyecekken kalbim böyle acısın istemiyorum bir ömür seni özlemek istemiyorum böyle çaresiz. evet hiç söz vermedin sen, hiç hayal kurdurmadin bana senin olduğun ama ben senden habersiz kurdum bütün hayallerimi senden habersiz istedim seni böyle. senden bir umut tanesi istiyorum o adımı artık at istiyorum bana tutunacak bir dal ver istiyorum. umut edebilmem için minicik bir şey ver ki nefes alabileyim. ben böyle içim acıyarak yaşayamıyorum artık.

-güçlü görünüp aslında paramparça olduğunu kimsenin bilmemesi , bilip umursamıyor oluşu
-ardından baktıklarının bir daha gelmeyeceği
-iyi olmanın kalp kırmamaya çalışmanın bir değeri olmadığını , sadece sevmenin hiç bir b*ka yaramadığını bilmek .bile bile de aynı şeye devam etmek.
her biri ayrı ayrı yaralar.

çok soğuk, üşüyorum. fabrikadayım.