yazarların üzgün olma nedenleri

valla bilmiyrem.

şunun asla gerçekleşmeyecek olması.

birayı soğuk almıştım buz gibi elde tutamazsın o derece.

arabada unutmuşum !

işim yok, askim yok, sürekli evdeyim , arkadaslarim farkli sehirlerde, psikolojim iflas etmis, karsima birileri çıkıyor ama düzgün degil, hangi egitimi alacagimi sasirdim, ehliyeti tekte alir miyim bilmiyorum.. sence neden üzgün olmayayım?

bir şeyler eksik sanki, ama ne?

"gözüm sabahlara
ömrüm topraklara
hüznüm dağlara * küs"

ağzımda bayat fıstık tadı.

terk edildim yine.

neymiş ailesi bu ilişkiyi onaylamazmış. iyi de balım evleneceğiz diye bi şart, pembe panjurlu evimizde birlikte yaşlanacağız diye bi beklentim yoktu ki benim dedim diye terk etti. ilerisini göremiyorsak neden birlikteymişiz. şu an mutluyuz huzurluyuz taze sevişmişiz ne diye ortamı geriyorsun, neden her şeyi bir menfaat ya da beklentiyle yapıyorsun ki. boşver dünü yarını, şimdiye odaklan işte. ayrıca sen bu durumu yeni farketmedin ilk tanıştığımızda da aynı durum vardı, o zaman dert değildi baktığında.

valla yıldım ya bu kadınların beni kullanıp kullanıp bi kenara bırakmalarından. bazen cidden düşünüyorum acaba benim bi son kullanma tarihim mi var diye. nerede o ağzına tükürdüğümün barkodu?

sen varken çok üzüldük tanrım.

(u)mutsuzluk.
hem kendime hem hayata dair.

insan olarak yalnız, düşünce olarak kalabalık olmak

deplasmandır bu dünya, diyor albino şeyhim
plasebo yutturuyor bana depresif doktor