yazarların yalan söyleme nedenleri

insanların arasında yaşadın yıllarca.
kimisi sevdi seni, kimsi güvendi, kimisi uzaklaştı senden, kimisi nefret etti.
belki bazıları inandı sana, fedakarlık yaptılar, yol kat ettiler, yanında yürüdüler.
senden söz vermeni ya da sadece basit bir cevap istediler.

neden yapamam demedin, neden olmaz demedin, neden sevmiyorum, istemiyorum, beceremiyorum, dik duramıyorum, güvenmiyorum, korkuyorum, kalmanı istiyorum demedin.

neden yalan söyledin?

belki yazarsın, yayında üzerine konuşuruz.

makinist ile son istasyon radyo yayınında kullanılacak başlıktır.
cumartesi saat 23:45 de sözlük radyosunda. radyo.kafasozluk.com/

neden yapamam demedin, neden olmaz demedin, neden sevmiyorum, istemiyorum, beceremiyorum, dik duramıyorum, güvenmiyorum, korkuyorum bunların hepsini doğruca söyledim fakat bu * çok zor çünkü bunu söyledikten sonra değişmeyen bir insan daha görmedim o yüzden yalan söyledim ve söylemeye devam edeceğim.

"üzülmeni istemedim. "diye söylersin ancak anlamazlar.

kendimi anlatamayacağıma ya da beni anlayamacaklarına inandığım da yalan söyledim ben hep. ya da doğruları söylemenin o can yakıcı bedelleri ile savaşacak gücüm olmadığında.
neden kötü olduğumu anlatacak gücüm yoksa iyiyim dedim. neden mutsuz olduğumu anlayamıyorlarsa mutluyum dedim. özgür olma isteğimi, kendimi bulma çabamı farkedemiyorlarsa onların istediği şekilde davranıyormuş gibi yaptım.
ne yalan söyleyeyim rahat ettim.

eğer söylemeseydim bana bağlanacaktı, belki de çok daha sevecekti. belki bir gelecek için hayatını paylaşmak isteyecekti. bunu ona yaşatmaya hakkım yoktu. ona '' benim bir geleceğim yok '' diyemezdim, çok üzülebilirdi. üzülmesin diye yalan söyledim ve kendimi kopardım o daldan.
durmam gereken çizgide durdum sadece, yapmam gerekeni yaptım, içim kan ağlasa da, yüreğimden parçalar kopsa da...

"bana yalanlar söyleseydin
yetinecektim
ama bana yalan söyledin." diyor şair.
çok ince çoook....

geçen bir radyo programında duymuştum; araştırmalara göre günlük ortalama 800 civarı yalana maruz kalıyormuşuz.

bunları kimin söylediğini sorsan neredeyse herkes 'ben değil' diyecektir. yani masum değiliz, hiçbirimiz.

beyaz yalanları herkes söyler . kimse dürüstlük abidesi değildir ancak emin olduğum bir şey var ki bana güvenen ,söz verdiğim kimseye yalan söylemedim. yalan , yapmayacağını bile bile vaat vermek değil midir? dürüstlük istiyorsam ben de dürüst olmalıyım diye düşünüyorum. böyle düşündüğüm hâlde bana yalan söylendi mi? evet .

doğrunun ne demek olduğunu bile bilmezken yalan söylediğimizi kim kanıtlayabilir?

hiç yalan söylemedim, hep yalan dinledim.

şuncacık çocuktum. ilk yalanlarımı babamın ağzından anneme söylerken dinledim. çoğu maddi şeylerdi. annem, ömrü boyunca hep yalan dinledi. annesinden dinledi. abisinden dinledi. kardeşinden dinledi. kocasından dinledi. bazen hala dinliyor. alışmıştı kulakları, bıkmadan dinliyordu. bile bile dinliyordu.

anneme hiç yalan söylemedim.

çocuktum, kiminin beyaz diye renklendireceği kiminin başka renklerden renkler beğeneceği yalanları babamdan dinlerdim. babam, çok güzel yalan söylerdi. alamam demezdi mesela hiç. alırım derdi...

misal; 7 sene, her akşam, sonunda ilk maaşlı işimle kendime alacağım bilgisayarı babamdan bekledim.babama çok kızdım. alamadı diye değil, yalan söyledi diye. işe gitmezdi bazı sabahlar. hastayım derdi. patronuna yalan söylerdi. öğlen bir anda iyileşir, ya akrabalarının işini yapmaya ya da kahveye giderdi. kızardım babama. kimseye hayır diyemezdi, hayır diyemediği için hep yalan söylerdi.

babama hiç yalan söylemedim...

daha bir sürü şey aslında. yerim de dar değil, elim tembel...

muhtemeldir ki yalanı iyi tanırım. öyle umuyorum yani. nasıl söylenir, nasıl söylenmez, nasıl yakalanır, nasıl hissettirir iyi bilirim. söyleyeni de söyleneni de iyi tanırım. bu yüzdendir ki hiç yalan söylemedim.

dürüstlük, en kuvvetli silahımdı benim. kalamayacağımı anladığım yerde kalırım demedim. sevmiyorken seviyorum demedim. param yokken var, varken yok demedim. istiyorken istemiyorum, istemiyorken istiyorum demedim. sonu çoğunda kötü bitti zamanında. ama ben en başında söyledim dedim. uyardım dedim. dürüst davranarak hata mı ettim diyerek karşımdakilere kendilerini suçlu hissettirdim. bazılarını kendi doğrularıma yöneltebilmek için manipüle ettim evet; ama yalan söylemedim.

hiç kimseye yalan söylemedim. yeri burası mıydı bilemedim. madem yalan söylemedim, neden yalan söylemediğimi yazmak istedim.

edit:anlatım bozukluğu

doğruyu söylediğimde önemsemeyeceklerdi zaten. daha çok üzülmemek için yalan söyledim.

-korktum. kendim için değil seni üzmeye korktum.
- bencilim, doğruyu öğrenme hakkını elinden alacak kadar bencil.

nedense hep geçmiş aklıma geliyor yalan düşündüğümde, mecbur kaldığım için belki bilemiyorum, benim şöyle bir felsefem var geçmişe bakarken her zaman o anın şartlarına göre yargılarım kendimi. o an öyle hissettim, öyle gerekti, şimdi o zaman ki insan değilim hergün değişiyorum öğreniyorum, bazen ders çıkarıyorum.

yalan söyledim evet! çünkü yalın ve en içten ‘kötüyüm, iyi hissetmiyorum...’ diyecektim de ne olacaktı? abartılı hareketler sergileyecektiniz, samimiyetsizleşecektiniz. 'anlat, paylaş bizimle rahatlarsın.' diyip ilk cümlemden bana 'aa!! benim başıma da geldi. bak şimdi ilk önce ben..' diye başlayıp kendi yaşadığınızı anlatacaktınız. ya da ' abarttığın şeye bak, geçer be.' diyecektiniz. ben de tüm bu saçmalıkları yaşamak yerine yalan söyledim size 'iyiyim, uykumu alamadım.'

doğrular kimsenin işine gelmiyordu ben de ganimet gibi yalanlar söyledim. halen söylüyorum daha çarpılmadım.

atalarımız da boşuna bu konu hakkında söz söylememiş.
çünkü doğruyu söyleyenleri dokuz köyden kovarlar. bazen kovulmak istemediğimden dedim yalanları. bazen de başımın belaya girmesini engellemek amacıyla.

korktum.
sevilmemekten korktum, aşağılanmaktan korktum, hakarete uğramaktan korktum.
küçük yaşlarımda başladım ben. birinci sınıfa giderken babamın işi hakkında yalan söyleyerek başlamıştım işe. sonrasında dikkat çekebilmek için yalan söylediğim oldu. sonrasında bir topluluğa girdiğim için düşüncelerimi saklamam gerekti. bu nedenle rol yaptım. en sonunda da işlediğim bir hatayı gizlemek zorunda kaldım. çünkü zaten yeterince nefret kazanmıştım, daha fazlasını kazanmaktan korktum.

başta sanırım kendimize soyledigimiz yalanlar var. insan en iyi kendisini kandırır çünkü. herkesten cok bilir zayif noktası ne, nereden kanına girmek daha kolay. ve sanırım tüm bu yalanlarimizin sebebi kendimizi korumak. korunmaya ihtiyacımız var ve yalan mı işe yarayacak, o zaman yalan söyleyelim. hayat saldirgan bir şey ve dönüşyolum mutlu olsun, başka derdim yok.

tepkilerinle uğraşmak istemedim. çünkü işime gelmiyordu. yaptığım yanlışla yüzleşmek yerine doğrunun üzerini örtüp seni kandırdım. amacım seni aptal yerine koymak değil kendimi bu olumsuz durumdan sıyırmaktı. kendi bencilliğimi ön plana koydum. *

sevişebilmek için.*