yazarların yalan söyleme nedenleri

annem çok üzülüyor halime, ben pek yatmam. içerim afedersiniz. ışığı kapattım gece lambamı açtım.

kandıracakım gibi. üzülüyor ve ağlıyorum yalan yaptığım için. 32 yaşıma geldim uğraştığım işlere bak.

ölünce şöyle hesap vereceğim,

çok içmişsin?
evet efendim.
yatacam demişsin yatmamışsın?
evet efendim.
ışığı kapatıp içmeye devam etmişsin?
evet efendim.

al işte.

böyle cehennemlik mi olunuyor ya. yakmayın beni hafif kızartın.

söylemiyorum çünkü döner dolaşır bir şekilde söyleyeni bulur ve zor durumda bırakır o yalanlar. kafam yeterince meşgul. bir de yalanımı hatırlamak ve ona uygun kılıflar hazırlamakla yoramam kendisini.

kendi adıma olabildiğince söylememeye dikkat ederim. ancak, herkesin de benim gibi düşünüp davrandığını söylediğini, söylemeye hakkı olduğunun farkındayım. kararı dışardakiler verdiğine göre durum gerçeği değişmemektedir. hepimiz sadece aptallık düzeyinde yalancıları gösterebiliyoruz birbirimize.(ki bu gerçekte bir zeka sorunu.) masum değiliz hiç birimiz: asıl gerçek bu.. nedenler de sadece savunma malzemesi.

yoktur. yalanin iyisi olmaz. ben yalan soylemem aga. evet.

ben yalan söylemem
sadece bazı doğrularım
öbür doğrularıma göre
daha az doğrudur.

"ilk yalanı söyledikten sonra bir daha konuşmamalı insan." *

küçüktüm, ufacıktım. babama söylediğim bana göre masum ama aptalca bir yalan öyle bir yüz kızartıcı suç oldu ki bir gün ve bir geceyi yeşil bir kanepede, yüzüm/sırtım dönük ağlayarak geçirdim. yalan söylemem. cevabını veremeyeceğim hesap/neden sormalara, didiklemelere susarak cevap veririm.

beyazdan pembeye, kırmızıdan siyaha öyle yalanlar işittim ki yüzleşmeye utandığım zamanlar oldu; öyle aptalca yalanlardı. yalan söylemek zekadan zengin, dürüstlükten fakir olmak gerektirir. ben o kadar da zeki biri değilim sanırım.

kendim için yalan konuşmam. söylememem gereken şeyler olursa konuşmam. ama başkasına zarar gelecekse yalan söylemenin sakıncası yoktur.