yazarların yediği dost kazıkları

aslında yemediğim ama sözde dostum tarafından lise de okurken bana atılmaya çalışıldığını öğrendiğim kazıktır.
lisede banu adında çıktığım mavi gözlü siyah saçlı bi kız vardı, bülent adında da yakın sayılabilcek bi arkadaşım vardı.
o sıralar bi ara kız arkadaşım baya bi moralsiz gözüküyordu sorduğumda bana hiç aramızdaki ilişki konusunda yalan söyledin mi dedi, söylemedim dedim. neden sordun diye sordum bişey yok dedi bende üstelemedim.
lise bittikten sonra banu sana bişey dicem dedi söyle dedim anlattı:
benim sözde arkadaş bülent yavşağı banu ya gitmiş, benim bikaç kızla gizli görüştüğümü söylemiş.
sözde o beni uyarmış banu gibi güzel iyi bir kıza bu yapılmaz demiş ama ben dinlememişim. bunları çok düşündüğünü artık dayanamadığı için söylediğini filan sallamış, emre'yi takmıyorum ben sana üzülüyorum o kadar iyi bir kızsın ki , emre seni haketmiyor gibisinden benim kıza yavşamış. bunu çamlı parkta otururken söylemiş, istersen burdan beraber kafeye gidelim demiş banu bunun niyetini sezmiş tesekkürler ben bunu bi arastırıcam deyip kalkıp gitmiş. kız bizim kavga etmemizden korktuğu için bana lisedeyken anlatmamış.
buda bi dost kazığı grişimi olarak hayatımdaki yerini aldı, gerisi bende kalsın uzun hikaye....
not: banu' yla yollarımız bir süre önce ayrıldı, çok iyi bir insandı hayatında başarılar dilerim...

saymadım bereketi kaçmasın diye.

çok şükür gönül bağı kurduğum insanlar tarafından hiç kötü şeyler yaşamadım ama kan bağım olanlar bu dünyadaki sınavım sanırım. onların kazıkları say say bitmez. işte allah bir yerden alıyor bir yerden veriyor.

büyümenin anlam kazandığı olaylar bütünü.

burdan köye yol olur hem de 5 şerit

yalnız kalmama sebep olan şeyler boludan ankaraya yol olur saysam.

mıknatıs gibi çekerim şerefsiz insanları. diyelim bir ortama gittim hemen elimi koymuş gibi bulurum, safımdır derim aaa ne şeker biriyle tanıştım sonra anlarım ne mal olduğunu.

ya hiç yemedim ya da safın önde gideniyim. bilmesem daha iyi.