yazarların yendikleri korkular

hepimizin korkulari vardır yendigimiz ve yenemedigimiz.
yendigim korkular boğulma korkum vardi yuzemiyordum.havuza yazildim ve bu korkumu hocalar sayesinde yendim .3 ay icinde bu evreyi atlattim şuan hızlı kulvarda yüzüyorum.

2009'a kadar ölüm korkum vardı.
sonra defalarca ölümle burun buruna gele gele korkumu yendim.
ölümü beklemek yerine üzerine gitmeyi öğrendim.

korkularımı yenmek gibi bir düşüncem yok onların beni bazı kötülüklerden ve tehlikeli durumlardan korumak üzere bilinçaltın tarafından geliştirilmiş projeksiyonlar olduğuna inanıyorum ben yükseklik korkumu yenmek için yükseklere çıkarsam risk almış olacağım ve sürekli risk aldığımda her defasında riskin gerçekleşme olasılığını arttırmış olacağım en baştan bu korkumu kabul edip bu korkuyla yaşamayı öğrenmek varken üstüne üstüne gidip risk alma alemi yok bana göre tabii ben de fare fobisi var fare fobisini yenmemenin bana ne katkısı olacak hayatında kaç tane kaç kere fareyle karşılaşacağım ve bu korkuyu yendiğimde fare bana daha sevimli ya da daha tehlikesiz mi gelecek hayır ben fareden nefret etmeye devam ederim sonuçta hayat sonsuz

hayali arkadaşım tarçını dokuz yerinden bıçakladım sabah geri geldi pezevenk.

espridir söylediğim. sanrılarımla baş edebilmeyi öğrendim. ha sorsan öyle korku da değil. şekli biliyoruz en nihayetinde "anlat ulan" diyip geçiyordum en sonunda beynim kaybetti ben kazandım.

bağırtı duyunca birine bir şey oldu
-en kötü ihtimalle öldü- korkusu. nasıl yendim?
ara ara geçmişe gidiyorum kafamda son birkaç yıldır. onlardan birinde farkettim. kardeşimin ölümünde annemin çığlığını hatırlatıyormuş bana. uykumdan uyandıran annemin çığlığı... neyse işte atlattım bu korkuyu.
ama bu geçmişe gidip gelme işi artık korkutuyor beni. bir gün gidip de kafamda orda kalmaktan korkuyorum.

köpek korkusu.

sokağa girecek iken, sonundaki köpeği görüp başka sokağa geçenlerdendim. kendimi zorlayarak beraber yürüyebilir hâle geldim. bir zaman sonra çıldırık bir köpek dibime geldi ancak o zaman kendimi sakinleştirmek çok zordu. yavaş yürüyorum ve köpeğin nefesini bacağımda hissettim. sonra her şey eski hâline döndü.
son.

yükseklikten ve köpeklerden korkuyorum.

şimdi mesela havlayan bir köpek dile gelse ve seni ısırmayacağım dese dahi ikna olmam, yolumu değiştiririm.

yükseklik deseniz, düşmeyeceğime inanana kadar çoktan kalp krizi geçirmiş olurum muhtemelen.

dolayısıyla rakip olarak bile algılayamıyorum.
onlar aslında yoklar.

fobi kadar günlük hayatımı etkilemese de küçüklüğümden beri anneannem ve annem sayesinde geliştirdiğim bir köpek korkum vardı,gördüğüm her köpek bana zarar verecek sanardım.ikisi de kendi korktukları her şeyden çocuklarını da uzak tutma eğilimindeler,bir nebze anlaşılabilir belki ama yine de doğru bulmuyorum.çünkü bu yüzden bazı köpekleri gördüğüm zaman irkilir veya geri çekilirdim refleks olarak.lisedeyken isviçre'ye gitme şansı bulmuştum,orada bir eskici dükkanına girdim ve karşıma dünyalar güzeli bir border collie çıktı.gözlerine bakınca içimi garip bir his sardı ve sahibinden izin alıp yanına çömeldim.o üzerime doğru gelince kendimi bir anda ona sarılmış halde buldum.kadınla uzun süre sohbet ettik, ben de bir yandan dünyalar güzeli ve bir o kadar arkadaş canlısı köpeği sevdim.uzun lafın kısası,yıllar sonra böylesi güzel bir deneyimle korkumu yenmiş oldum.

yüzmek. o da kısmen. hala ayağım yere değmiyorsa panikliyorum.
yükseklik korkum baki, hiç aşamadım onu.

üzerimde böcek gorunce korkardim artik yendim korkmuyorum üstümu silkeliyorum .

entomofobi denilen böcek korkusunu yendim ben. bir gün hamam böceği ile karşılaştım evde. toplu katliam planları yaparken kendi kendime bu böcek neden var ? ne iş yapar? diye düşündüm , öğrendim ki organik atıklardan azotu alıp toprağa taşırmış bu garibim meğer. o olmasa bazı bitki türleri olmazmış , dolayısı ile eko sistem çok hasar alırmış . dedim şimdiye dek korktuğum ve her gördüğüm yerde öldürdüğüm için çok özür dilerim sizden. el sıkıştık . bu haspa benimle tokalaştıktan sonra elini üstüne silip temizlemez mi! şaka şaka ! öğrendim ki hamam böceği insanla temastan sonra temizlenirmiş. çünkü onlara göre en pis canlı bizmişiz...tövbe yarebbim ya şimdi... neyse.

allah korkusu.

korkularımız bile o lanet dna ürünü. mesela köpeklerden korkmuyorum. ama senin korkacak olduğunun bilgisi dolaşıyor tüm o çocuk zihnimde ve seni koruma dürtüsüne, yani senin korkuna, benimkiyle aynı ismi veriyolar. korkum kendimi bulamamak, yenilgimse müthiş bir kazanç.

oo ooo açılın.
yürüyen merdivenlerden inebilme
kapı kapalı banyo yapabilme
karanlıkta durabilme
aynaya bakabilme
gece tuvalete gidebilme gece de aynaya bakabilme
sabah ezanından korkmama
herhangi bir yanlışlıkta eyvah mahvoldum düşüncesinin azalması.
ortak kullanım yerlerini kullanabilme

henüz yok.

seviyorum ben korkularımı, dinç tutuyorlar zihnimi ve yenmekle uğraşmıyorum. bakıyorum yaşayabilir miyim köpek korkumla evet, asansör korkumla evet, sosyal fobimle, evet. o zaman yenmeye de gerenk yok.