yel değirmeni

kadıköy’de bir muhit. aynı zamanda don kişot’un savaş açtığı inşa.

görkemi ile korkutucu ve heyecan verici olan kadim dostumuz ve bir o kadar da düşmanımız olan yapılardır.

her sabah uyanınca, kahvemi yapıp bir sigara yakıp yatak odamın canımdan dışarı baktığım zaman üç yel değirmeni ile karşı karşıya geliyorum. bu benim için görkemli bir görüntü. devasa yel değirmenlerinin kimseye aldırmadan dağın başında bütün azametleri ile dönmeleri. entelektüel bir çoban gibi derin düşüncelere dalmış görüntüleri ile işlerini yaparken bir yandan da hayatın anlamını ya da anlamsızlığını sorgulamaları.

yukarıdaki paragrafta yazdıklarım yel değirmenlerine olan hayranlığımın ifadesi olsa da bu canavarlarla olan kadim düşmanlığım asla son bulmayacak. çünkü on yıllardır kutsal kitaplarımdan biri saydığım don kişot'ta bu yel değirmenleri büyük şövalyeye yapmadığını bırakmadı. üstüne üstlük şövalyenin deli damgası yemesine neden oldu. hem de sekiz yüz kırk bir sayfalık koca bir kitabın sadece bir buçuk sayfasında yel değirmenleri geçmesine rağmen. yel değirmenleri zihnimin karabasanlarıdır.

özetle anlatmak gerekirse sabahları uyandığım zaman dostumu yakın tutuyorum, düşmanımı ise daha da yakın.

deliysen dünyadaki en korkunç şey.