yemek yaparken malzemeleri sahiplenmek

sosyal medya ve tv'deki yemek programlarının vazgeçilmez klişesi.

önceden böyle bir şey yoktu diye hatırlıyorum. ulan altı üstü bir yemek yapacaksın sihir gösterisi değil.

alıyor bıçağı eline ve başlıyor okumaya : kırmızı soğanım var, kırmızı soğanlarımı
tavama ilave ediyorum, arkasından cherry domateslerimi soğanlara ekliyorum. bir parça kuzu etim var. kırmızı etimi kuşbaşı şeklinde doğruyorum.

ne lan bu? eskiler yemek yaparken hiç böyle pozlara girmiyordu. suvanları doğrar ve devam ederdi. yemek hazır derdi meselâ, yemeğimiz sunuma hazır demezlerdi.

(bkz: az bilinen efsane duyarlar)

iki tane biber tutulur, doğramaya başlamadan ve sonrasında şu nevi cümleler kurulur:

bu arkadaşları ince ince doğruyoruz.
bu arkadaşları orta ateşte kavurmaya başlıyoruz.

-arda türkmen.

bana da ilginç gelen bir durum. arda türkmen de "arkadaşlar" der. "şimdi bu arkadaşları güzelce doğrayarak..." *

hastasını sahiplenen refakatçiyi hatırlatıyor bana... "bugün yemeğimizi yedik, doktorumuz geldi, kontrolümüzü yaptı, belimiz bugün daha iyi gibi". vs. *

birilerine anlatarak iş yapmak zorunda kalan kişinin takınmak zorunda kaldığı tavır. tek kelime etmeden, evde yalnız başına çalışıyormuş gibi doğrasa, pişirse, kimse anlamasa malzemelerin ne olduğunu, daha eğlenceli olurdu bence.

hem bu yine iyi. ben bir de "adam" diyorum evde muhatap olduğum cisimlere. tornavidayı ararken "nerde bu adam?" gibi mesela...