yere yatak serilirken soğuk yorganın üzerine atlamak

dünyanın en muhteşem bungee jumping'idir. çok kısa bir an da olsa evi neşeye boğar. hey gidi günler...

insana kızgın çöllerden serin sulara atlama hissi veren fantastik eylem.

huzurdur. en baba ortopedik yatak o hazzı veremez.

kediler tarafından, herhangi bir şeyin üzerine serilen ve yeterince soğuk olan her türlü örtünün üzerine atlamak şeklinde gerçekleştirilen eylem.

daha çok yere yatağı kendin sererken yatakla bir yere düşmek daha bir mutluluk vericidir.

yıl 1996, kuzenler gelmiş, yere yataklar atılmış, odada atari de var, o yorganlara atladıktan, anneler sizi yatırdıktan sonra gizli gizli televizyonu açmak, sızana kadar o yataklar üzerinde oyun oynamaktır. çok güzel histir, çocukluğumdur.

yazın iyi kışın kötü ama genelde rahatlatıcı

asr-ı saadet döneminde kalmış güzellik.

bir aileniz olduğunu iliklerinize kadar hissettiren hareket. kısa bir mutluluk.

hafif nemli yün kokusu burnuma geldi şu an.

hala yaparım çok zevkli oluyor.bide çarşaf yastık yeni yıkanmışsa ohh miss .

çocukluğumuzun en tatlı anlarından.

bunu düşününce şu düşünceler de otomatikman eşlik ediyorlar buna:

o gece anneannede kalınacak. salonda soba yanıyor. 2 kişilik yer yatağı yapılmış. ablayla birlikte orada uyunacak. mis kokulu nevresim seriliyor yer yatağına. hemen yatağa dalınıyor, koku içimize iyice çekilerek. ışıklar sönüyor. sessiz olmak gerek, ev halkı uyuyacak ama susulması gereken zamanlarda gelen o meşhur gülme yakalara yapışıyor. ablayla beraber kıkır kıkır kıkırdanıyor. arada bir içeriden, aslında çok da öyle sinirli olmayan bir "şşşt! susun bakayım" sesi geliyor ama dinleyen kim!

biraz zaman geçince yavaş yavaş pillerimiz de bitiyor ve sızıyoruz. sızmadan önce gördüğümüz son şey, sobanın cılızlaşmış çıtırtıları eşliğinde duvarlara vuran sönük bir ateşin yansıması. sıcaklık orada, huzur orada, aile orada; bir çocuk için tüm dünya orada.

***

orada bitmiyor anılar. sabah oluyor. kar yağmış diz boyu. yağardı eskiden ankara'da epey; kışın kış olduğu zamanlarda. ev halkı uyanmış, ev canlanmış. kahvaltı hazırlanmış. soba üzerinde çaydanlık... en çok, ekmeğin üzerine sürülen çökelekle tereyağı karışımının tadı kalmış aklımda. eşlik eden sıcak çay... aslında pek sevmem ben çay içmeyi ama orada, o atmosferde çay cennetten çıkma gibi bir şey çünkü huzur ve aile dedik ya işte! çay bile tatlı.

hep güzel anılar gelmiyor tabii akla. bir de evin soba olmayan kısmına çişe gitmek var ki işte o ölümden beter! ama yine de koştura koştura geri dönüp o sıcak ortama yeniden kavuşmaya paha biçilemez. böylece o kötü anı da iyi anının kıymetini daha iyi anlamak için kullanılan bir araçtan ibaret oluyor.

güzeldi çocukluğumuz be!

canım çekti lan.

yer yatağı demeyin güzel anılarım depreşiyor ve çok derin düşüncelere dalıyorum.

bunun bir tık üstü dama serilen yatağa atlamaktır.
önceden serildiğinden de baya serin olur, püfür püfür esiyorsa bir de daha ne olsun.

en sevdiğin yerde huzurla uykuya geçmeden önce yapılan keyiftir. olsa da atlasak keşke.

çocukluk aktivitesi artık onu yapmak zor.