yobazın ağlattığı kız

80 liralık ders kitabına parasının yetmediğini ve ailesinin ona nasıl alacağını anlatırken, "kafeye hala gidiyor musun" diye üzerine giderek çocuğu ağlatan bir adet yobaz içeren görüntüler.
videonun devamında cep telefonu kontrolü yapıldığına emin olsam bile ispatlayamam.

link

sisteminizde yerin dibine batsın..
düşüncenizde..
yarın o kızın gözyaşlarında..
seneler sonra milletin beddualarında boğulacaksınız..

(bkz: bu konuda ebubekir'e ben de çok dargınım)

çok üzüldüm.
neden böyle oluyor anlamıyorum. umarım zengin olur da bu meselelere el atabilirim.

kafeye belki aylardır gitmiyorum, sınava çalışıyorum yüzüm yok ailemden kitap için para istemeye. insan diyor ya kazanamazsam demezler mi sana o kadar kitap aldık o kadar para kitaplara yatırdın? bunu da açıklayamıyorsun işte o yüzden sürünmeye devam.

hayır kitabı bir şekilde aldın, iyi bir üniversite kazandın diyelim, sonra iş bulma garantin de yok ki en iyi ihtimalle depresyona girip intihar edeceksin binlerce öğretmen gibi.

bir bok yaramayan insan yığını.

ben ales'e hazırlanıyorum oradan biliyorum da, sadece soru bankası 40 tl. konu anlatımlı kitaplar 100 tl'den aşağı değil. belki internette nispeten ucuza buluruz da dışarıda uygun fiyata kitap bulmak gerçekten zor. ayrıca kafeye gitmek demiş de, en basitinden bir türk kahvesi olmuş 12 tl. evet o kahveyi alıyoruz ama cepte yol parası kalmıyor. eskiden aynı parayla iki fincan kahve içebiliyorken bugün bir kahve içebiliyoruz. anlamadıkları konu da bu: (bkz: alım gücü) yani alım gücümüz yerlerde sürünüyor. biri görürse bu ablayı, aynı bunu söylesin.

yeni dizi çıktı sandım. korku filmiymiş.

insanların fakirlikten değil artık açlıktan kırılmaya başladığı, toplumsal fecaat haline sürüklendiği ortamda bir de röportaja musallat olan kişilik bozukluğunun yalan silsilesiyle uğraşmak zorunda kalmaları daha fazla sinirleri geriyor.

toplumun sinir uçlarına dokunarak nasıl bir fayda sağlayacaklarını düşünüyorlar emin değilim ancak gidişat iyi değil.

videoda daha bu gencecik yaşında umutsuzluğu gözlerinden okunan insanları izlemek kahrediyor. gelişmiş ülkeleri geçtik, gelişmekte olan ülkelerdeki yaşıtları bile ekonomiyi buradakiler kadar düşünmek zorunda kalmıyorlar.

bu yaşında en büyük kaygısı sınıfını geçmek ya da yazılı sınavına hazırlanmak olması gerekirken, asgari ücretlinin geçim sıkıntısına kafa yormak zorunda kalıyor çocuklar. bununla alay eden gerici varlıklarla sinir harbi yaşayarak ömürlerini kısaltıyorlar.

yazıklar olsun.

cebinden iki telefon çıkarıp “ülkenin durumu iyi” diyen bir cahili içeren başlık…

o iğrenç sesli yaratığa sormak gerek “sende var ama sen nasıl elde ettin acaba iki telefonu? ne yaptın da hak ettin” diye.

kaldı ki cep telefonu ile ülke ekonomisi belirleyen leş zihniyetinizden tiksinti geldi artık çomarlar! hepinizin vicdanı, vatandaşı duymamazlıktan gelen baş çomarınız gibi taşlaşmış. bir lokma ekmeğe muhtaç olmanız dileği ile!

azalarak değil birden bitin ulan!

her sabah, o sabahın kendisinden, günden, güneşten, yaşadığım şehirden, bir zamanlar yaşadığım yerlerden, bu ülkeden, insanlardan, kendimden tiksinerek uyanıyorum. boğuluyorum, anlıyor musunuz? her gece, umarım sabahı görmem, diyorum. lanet olsun, uyanıp o berbat sabaha aynı duyguları yaşayıp perişan oluyorum.
o çocuğa en küçük dileklerinin bile gerçekleşmeyeceğini söylemek isterdim. benimkiler gibi onunkiler de gerçekleşmeyecek.
sadece bu ülke değil, tüm dünya, karşısında çemkirip duran o kadının. bizim değil, benim değil.

umarım bunun gibileri o gözyaşları içinde boğulurlar.
umarım inim inim inlerler bu hayatta.
bu insanlara yaşattıklarınızı, acı çeke çeke ödersiniz umarım.

sonra dolar x olsun, ohh benzine zam geldi diye sevinince, laf diyoruz. bu zihniyet inim inim inlemeden bu ülkeye huzur yok.

cehalet ve ahlaksızlık bir arada.

tamam da yobaz ne yapsın?

yobaz yobazlığından vazgeçip evet çocuğum sen haklısın dese haklı olmak çocuğun sorununu çözecek mi?
yobazlara hayat pahalılığını kabul ettirmeye çalışmanın anlamı yok ki.

dabbe'nin yapımcılarından yeni bir seri.

ablacım bas git hira mağarasına.
insalar gezmek, görmek , dünyayı tanımak istiyorlar. bizim gençlerimiz evinin önündeki kafeye gitmekte bile zorlanıyor neredeyse bu bile statü haline gelmiş. 15-20 yaşındaki çocuk kitap parasını düşünmemeli.
yandaşların cafeye gidiyorsun, telefonunu göster gibi iğrençlikleri öyle boyuta geldi ki ,
ağzında diş var , elinde su var diyenler dahi türedi.

(bkz: aptal ordusu)

ben hala durumumuzun iyi olduğunu düşünen insanların olduğuna inanamıyorum. iki tane telefonu varmış. e hani israf falan günah değil miydi? iki tane telefon almaya durumun varsa şu çocuklardan birine burs falan ver de millete bir faydan dokunsun bari. ben böyle parazit gibi yaşayan insanları görmekten bıktm.

nedense hiç sokak röportajına ya da böyle cahil cühela tayfaya denk gelemedim bir türlü. hayır istiyorum da denk gelmek.
bu insanlara sövmeden ya da kavga çıkarmadan bir şey anlatmak çok zor olmalı.
denemek istiyorum kendimi sadece.
bir lokma ekmeğe muhtaç olmasını diliyorum bu insanların, başka bir şey değil.
yokluğun ne demek olduğu yaşamayan anlamaz dostlar, boşuna anlatmaya da çalışmayın.
elbet güzel günler gelecek, umudunuzu kaybetmeyin.