yokluğu fark edilmeyen bir insan olmak

sen dursan da kafilenin yürüdüğünün en sert kanıtıdır.

ne yokluğun fark edilir ne varlığın. tuhaf.

yangında ilk vazgeçilecek eşya gibi; yansa da olur, yanmasa da... ne acı.

asla ben değilimdir. her ortamın aranan yüzüyümdür. her ne kadar bu ışıltılı hayatı ben seçmemişte olsam bazen zor oluyor be sözlük... insan yalnız kalmak istiyo... artık üzerimdeki sahne ışıkları başka yöne yönelsin istiyorum antabiliyor muyum!?

varlığının kıymetli olduğu ortamı bulamamış insan olmakla ilgili bir detay.

bu değersizleştirmeyi başlatıp kişiyi buna inandıran zincirin her bir halkasını birarada tutan şiddetli nasipsizlikten kurtulması ve güzel şeylere inanabilmesi için önce göz bebeklerine doğru pembe toz üfürüyoruz.

mottomuz; lambaya püf de.

aklıma şu sahneyi getiren bir insan olmaktır.