yorulduğu halde ilişkiyi sürdüren kişi

bakın kişi dedim insan demeye dilim varmadi cunku gercekten insan ustu bir sabıra sahiptir.

yorgunlugu aldatma, siddet nedeniyle diye dusunmeyelim, daha ağir haliyle dusunelim; sevgisizlikle bas etmeye calismakla.

genelde iliskiler cok guzel baslar iste fragmanda sevgi sozcukleri, surekli sevgiyi dile getirmeler falan derken maksimum bu surec 3 haftadir ve ardindan catirdamalar baslar.

ilk asamada bir sey anlamazsiniz ama ictiginiz sudan, aldiginiz havaya kadar her sey karsi tarafa batar ve dile getirilir

ikinci asamada cok mıç mıç olmakla suclanir insan ve kisisel alan belirlenir (niyeyse bu kişisel alan gece sevisirken pek dikkate alinmaz) * ve tensel ihtiyaclar haricinde pek sohbet edilmez, ortak seyler yapilmaz (herkes birey a..)

son asama artik uyanma aşamasidir bu defa seven kisi "severim askin izdirabini ulan" deyip gonul rahatligiyla yolculuga devam eder.

şaka ulan şaka kimse gidemez taa ki bir gune kadar.

çünkü afedersin b*k var, illa o kişi de o kişi. yaa ben bunun üzerin o kadar kafa patlattım ki yıldım kendimden de psikolojimden de. yok bağlanma kuramlarıyla ilgiliymiş (daddy issuesler falan), yok kehanetimi gerçekleştirecekmişim illa, ya da olmayan kişiyi olduracakmışım da geçmişteki eksikliği tamamlamış olacakmışım falan. bu kadar da akılsız da değilimdir ama… tamam diyorum artık yok, bak böyle de mis gibi yaşıyorsun, stres yok acaba beni yine zaman hayal kırıklığına uğratacak gibi bir bekleyiş yok. sonra hop yine çıkıyor karşına dönmüşsün başa. sonra iyice işin suyu çıksın diye bekliyorsun, artık öyle tüketeyim ki ona karşı duygularımı iğreneyim ondan diye bekliyorsun. çık azcık şu konfor alanından be akılsız diyorum, çık bak zaman geçiyor. sen değerlisin aslında, o şerefsizle bir dakikanı harcama, merhamet etme, illa hassas noktam olsun diyorsan sınırlarını koru, onları yücelt. onun ağzından çıkabilecek sözde mutluluğu arama, neler neler yaşamışsın şurada takılma artık dön kendine.

bendenizin de bir aralar dahil olduğu insan topluluğu.

yaşarken zor olmasından daha beteri travmatik bir etki bırakması. benim yaşadığım yorgunluk kavga, gürültü, ihanet, ağlama, zırlama yorgunluğu değildi. ben duygusuzluk yorgunluğu yaşıyordum. duygularımın bittiğini çok geç fark etmiştim ve ayrılamıyordum. konfor alanı mı dersiniz korkaklık mı dersiniz bilmiyorum. ama 3,5 yıllık ilişkinin neredeyse son 1 yılı benim için zulüm gibi geçmişti. bir mahkumiyet duygusuyla, bir mecburiyet ve yorgunluklar silsilesiyle. buluşmalar, zaman geçirmeler ve hatta sevişmeler bile zul gelmeye başlamıştı. bir an evvel bitsin de kendi küçük dünyama döneyim, youtube’tan müzik açıp bira içeyim, diye düşünüyordum.

işin kötü tarafı berbat bir yorgunluk hissetmeme rağmen, ayrılmak için “somut” bir nedenim olmadığı için ilişki devam ediyordu. işte burası travmatik a dostlar.

bu yaşanmış zehirli zamanların anıları, sonrasında tekrar yaşanacak korkusunu sürekli tetikliyor ve duygularımdan tamamiyle emin olamadan ilişkiye başlayamaz hale getiriyordu.

mesela bir kadın vardı ; beni azıcık tanıyan herkesin bu kız tam da kebabın istediği özelliklere sahip diyeceği türden bir kadın. her kriterimi karşılıyordu ama istisnasız her kriterimi. ama duygum yeterli değil mi kaygısı, eski ilişkideki o son 1 yıla benzer şeyler hisseder miyim korkusu ilişkiyi yaşamama engel oldu. kalbim atmıyor sözlük, kalbim…

ilişkiyi bitirmek için kendisine sürekli sebepler bularak ayrılmayı erteleyen kişidir.

sevmek de yorulur.