zamanla ifadesiz birisine dönüşmek

hayatı fazlaca anlama ve bolca da yanlış anlaşılma sonucu gelinen haldir. ne yapsan olmaz. ne desen olmaz. sen de dersin ki en sonunda 'bir şey değilim, bir şey istemiyorum ve bir şey yapmayacağım'. aslında bu 'çok fazla şey ifade ediyorum, istediğim şeyler var ve bir şeyler yapma niyetindeyim' diyen kişinin vardığı neticedir. zamanla bu şeyler olmaz, her şey saçma bir vaziyete bürünür ve sen de ifadesiz birisine dönüşürsün. belki kısmet olur bir gün de dev bir hamam böceğine dönüşürsün, hiç belli olmaz bu işler.

(bkz: botoks)

tiyatrocu gibi abartılı mimikler yapmaktan asla vazgeçemiyorum.
sürekli yabancı dizide gibiyim.. canlı canlı

sürekli bıkkınlık ve sürekli strese maruz kalındıktan sonra bürünülen ruh halidir. daha depresif hissedilir, ancak içe atmaya alışık olunduğundan his duygusu gittikçe körelir. artık bazı şeylere tahammül edememenin ötesine geçilir. hayat daha anlamsız bir hale gelir. çünkü küçük de olsa büyük de olsa depresifsindir zaten. dolayısıyla duygu aynı yoğunlukta hissedilmeye başlanmıştır. artık anlamsız hadiseler ile karşı karşıyasındır. "en fazla ne olabilir ki' düşüncesi bu ruh halinin en sinsi yaklaşımlarındandır. yaklaşım diyorum çünkü bir duyguyu hissetmeden önce bilinç altımıza belirli bir perspektiften kazımaya başlarız, o bilince göre hareket ederiz. bu durum yaşama sevincini de çok etkiler. dopamin salgılatan ( sigara içmek, mast., alkol, kumar vs.) gibi aktiviteleri daha cezbedici bir hale getirir. bence yapmacık olmadan, bazı şeylere karşı doğru ruh hallerine bürünülebilmeli insan. sonuçta sosyal bir varlığız ve hayatı kendimize daha pozitif kılmalıyız. mutluluk kotamızı ve hayattan beklentimizi düşürelim demek istemem. lakin bu faktörleri daha gerçekçi tutmamız gerektiğinin bilincinde olmamızda yarar var. neticede hissizleşmek yaşama sevincini öldürür.