zambaklı padişah

bir ece ayhan şiiri

geçen gün az sohbet ettik kendisiyle ve şuna odaklandık epey: "hafız! sence çocuklar çiçeklerin koynunda uyumalıydı değil mi!" ece'nin şiirlerinin benim açımdan en büyük özelliklerinden biri anlamaya çalışmayan herkes tarafından farklı yorumlanacak olması. ve ne için kurduğunu o cümlelerin az çok bile bilince araştırınca belki, kendi kafanızdaki yoruma saplanıp kalıyorsunuz. bilmem ki en azından bende böyle oluyor. bu huysuz denen şair o kadar huysuz olmayan bir şekilde huysuzlanmış ki. birilerini kurtarmak istiyorum sadece ellerim kötü olacak her şeyi kurtarmak istiyor, oradan çekip çıkarmak. anladınız mı bilmiyorum anlamadıysanız da pek önemli değil zaten.

bir de

"kışı ve üsküdar'ı, atkısıyla geçirecek bir kadın
yazmışım, nedense, deftere."

şiiri okudukça alıntılamak istedim alıntılamak istedikçe yorumlamak istedim. ama bu iki kısımla çok sohbet ettik geçen gün. gül reçelleri geldi aklıma.

ece ayhan şiiri ve aynı isimdeki kitabının adıdır.

ece ayhan imzalı eser;
1981 yılında yayınlanmış ve yort savul kitabının devamı niteliğinde olduğunu söylemek mümkün olacaktır.

ece ayhan deyince akan sular duruyor tabii, yazmış olduğu diğer şiir ve kitapları okununca onun şiiri altında ezilmemek ya da önünde ceketini iliklememek galiba imkânsız.

ece ayhan bir şair olduğu kadar bir kartal gibi keskin gören gözlere sahip,
bu fiziksel bir benzetmeden ziyâde onun bakış açısının geniş olduğunu vurgulamak için söylenebilecek bir şeydir bana kalırsa.

zambaklı padişah ise onun diğer kitaplarındaki kadar uzun şiirler barındırmıyor, daha çok aforizma tadında şiirleri yer alıyor, kısa ve öz, öz olduğu kadar da etkili.

okuduğum diğer kitaplarına göre daha yalın bir kitaptı, şiirlerdeki duygular çok keskin ve güçlü gelmedi, onun yazdığını belli olan ama ondan beklenen etkiyi yaratamayan şiirlerdi.

duygularını şiirlerde daha fazla görebilmek isterdim, şiirlerde sorduğu soruları iyi buldum, ölüm hakkındaki birkaç dize etkili gibiydi.
okunması gerekilen bir kitap gibi duruyor.
birkaç dize bırakıp burada bitiriyorum.

iyiki vardın ece ayhan

"onun şiiri altında ezilmemek ya da önünde ceketini iliklememek galiba imkânsız."
yorumuna katılamadığımı belirtmek zorundayım.
birkaç edebiyat tutkunu dışında ece ayhan'ın bir şiirini, hatta yarısını ezberinden okuyabilen kişi zor bulunur.. toplum ve yaşamdan bu denli uzak, ilgisiz bir adacık şairi gibidir ece ayhan.
oysa nazım'dan, a.arif'ten dizeleri bir liseliden, bir siyasetçiden hatta bir köylüden bile duyabilirsiniz. hangisinin önünde ceketimizi iliklememiz gerekir sizce.
ece ayhan iyi bir şiir işçisidir, eşsiz imgelerle vurgular dizelerinde anlatmak istediğini doğru. ama şiirleri kitlelere yönelik, onlarla buluşmak kaygusundan uzak şiirlerdir.
(kişisel düşüncelerimdir. abartılı bulduğum övgü nedeniyle belirtmeyi gerekli bulduğumu da belirtmeliyim. zamansız kelebek arkadaşın yazın ve şiir tutkusu ve yeterliğinden asla kuşkum yok. ancak çağdaş türk şiiri denildiğinde karşısında ceket iliklenecekler sıralamasında ece ayhan birçoğundan sonra gelir düşüncesindeyim.)