zorda kalınca kime gideceğini bilememek

(bkz: yalnızlık çepeçevre avuçlarımda)
ailene anlatsan anlatamazsın, sığ ve yobazdır. arkadaşlarına zaten anlatamazsın kulaktan kulağa yön bulur, sonunda sana döner. yabancıya anlatsan şans bu ya gelir karşı komşun oluverir. karamsarlık zindanına mahkum olursunuz yüzünüz gülene kadar. sahte bir gülümseme bile beyni kandırır. her şey olacağına varır, çok düşünmemek lazımdır. kimseye anlatamıyorsanız kendinize anlatın, kağıda yazıp yıkayın arınır gibi. illa ki geçer, ölüm hariç her şeyin çözümü var şu hayatta.

netflix, maid diye dizisini çekti bunun. taze daha.

kişiyi güçlü kıldığı kadar yalnız hissettiren berbat durum.

aslında bu muallakta kalmamak için insanın kendisiyle en iyi arkadaş olması gerekir.

aslında kimsesiz olmak demektir.

fena bir nokta hayatta. düşmeyin.

düzgün çevre yapın. sizi "harikasın büyüksün"lerle şişirenleri değil, kötü gün dostlarını seçin.

aileye önem verin. aile kan bağından ibaret değil. yapmacık yapmacık "ay bi tanesin" diyen öz abiniz bile olsa samimi değilse faydası değil zararı olur.

bunlar emek ister. değecek akrabalarınız, dostlarınız için zora koşun, vakit ayırın. arayın, sorun, orada olun. sevgi dahil karşılıksız nane olmaz hayatta. kendiliğinden olur sanan kendini kandırıyordur.

hiç kimsenin olmaması gerçeğini yüzüne sert bir tokat gibi çarpar.

her şeyin altından aslanlar gibi kalktığımdan gitmek isteyeceğim kimse yok. *

(bkz: kimsesiz olmak)

allah da beni* kimseye muhtaç etmesin, çalacak kapım yok.

bir dram.
dramınızı bölüyorum,
ama sosyal tesisler falan deneseniz.
o kadar da dar değil dünya.
büyükşehir belediyeleri falan.

neden birilerine gitme ihtiyacı duyuyorsunuz ? güya en güçlüsü sizdiniz, çok sevdiğim bir filozofun bu konu hakkında güzel bir sözü vardır.
''hani bizdik en marjinal''

insani kimsesiz hissettirir.

gecenlerde aglamakli iken rehberimi actim. normalde kimseyi aniden aramam asla. ancak o an birini aramam gerekiyordu, cok zorda kalmistim. kimseye elim varmadi sozluk. kimseyi arayamadim. tam arama tusuna basip hemencecik kapattim 3 kiside. olmadi iste, biliyordum siginamazdim.

zaman içinde yaşadığımız sorunlar bizim için büyürken ve bizi zora sokarken, bir başkasına anlatacak değerde değilmiş gibi gelmeye başlıyor. bu cümle hiçbir tanım içermiyor gibi görünse de aslında büyümenin tanımı yaptım.

temel sorun, kimsemiz olmadığı için gidememek değil aslında. insan kendini sınamayı ve tek başına atlatabildiğini görmeyi istiyor. bir joker gibi cebinde taşımak istiyor birine sığınma/yardım isteme hakkını. çünkü ikinci, üçüncü, dördüncü kez birinin kapısına gitmeyi daha ihtimalken hazmedemiyor.

bir de kimseye kıyamama durumu var. kimi çok mutlu diye keyfini kaçırmaktan kaçınıyoruz, kimi onca derdin içindedir bir de bizimle uğraşmasın diyoruz. kimseye gitmemek için daha çok sebebimiz var buradan bakınca.

tam da böyle bir durumdayım. ama sorun etmiyorum, en azından ilk andaki kadar yoğun değil duygularım. balkona attım kendimi. hava hafif rüzgârlı, şansıma temiz de bir gökyüzü var. kulaklığımdan tam da bu anın şarkıları yükseliyor. belki de "zorda kalınca gidilecekler listesi"nde ilk sıraya kendimizi eklemeliyiz.

denize düşen yılana sarılır diye bir söz var bilirsiniz. en olunmadık kişiye bile gidersiniz.

birine gitmek bi çeşit kaçış mekanizmasıdır. zorlandığımda biri gelse ve tüm sorunlarımı düzeltse gibi bi his doğar içime sonra bunun bi çözüm olmayacağını farkedip kendi sorunlarımla başa çıkmaya çalışırım. eğer birine sırtınızı verirseniz o kişi gittiğinde devrilirsiniz. yardım almak, yardım alacak birilerinin olması güzeldir ama tek başına da ayakta durabilmeli insan. dedi ayakta duramayan insan.