her şeyden ve herkesten uzaklaşma isteği

şu an içinde bulunduğum durum diyebilirim. pandemiyle birlikte bu isteğim günden güne artıyor. kimseyle görüşmek istemiyorum. görüştüğümde de eskisi gibi normal hissetmiyorum. pişmanlık duyuyorum. insanlara güvenim yok denecek kadar azaldı. hatta hakkımda kötü düşündüklerini bile düşünüyorum. yani beni anlamadıklarını. tuhaf geliyor. eskiden cana can olduğum insanlardan soğudum. sosyal medyadan uzaklaştım. artık anonim olarak takılıyorum. arada sosyal medyaya baktığımda da aşırı tiksinti duyuyorum. insanlar iyi misiniz? ne yapmaya çalışıyorsunuz? diyorum içimden ve uzaklaşmakta tekrar ne kadar haklı olduğumu fark ediyorum. pandemi öncesi insanlarla olan ilişkilerime hayret etmiyor değilim. nasıl tahammül etmişsin kendim bravo.