her şeyden her yerden herkesten koşarak kaçan insan

kendisinin heykeli yapılmalı diyeceğim ama belli bir bölümüne ne beton, ne mermer yetmez.

fikir sunuyorsun kaçıyor, dediğini eleştiriyorsun yine kaçıyor, gel şu işi yapalım diyorsun koşarak kaçıyor, şunu yapıyorum diyorsun şener şen gibi ayakları kıçına vurarak kaçıyor.

ne yaparsan yap adam kıçına neft yağı sürülmüş eşek gibi koşarak uzaklaşıyor ortamdan.

sorsan ortamlarda adalet timsali, halı sahada 8 numara, sokakta beyefendi/hanimefendi, mutfakta aşçı, iş bitirici falan filan.

muhakkak baska biseye kosuyodur. bunuda vardigi zaman anlayacak muhtemelen

aklıma nedensizce şu sahneyi getiren insandır.

uğraşmak istemeyen insandır. bu uğraş; gürültü olur, sorumluluk olur, insan olur... kısaca olur da olur. yeter ki canını sıkan bi konu bulsun. arkasına bakmadan koşarak uzaklaşır. günün sonunda "niye böyle oldu ki?" sorusuyla başbaşa kalır. aslında ne yaptığının farkına sonradan varan insandır.

içinde bir dünya yaşayıp dış dünyadan bağımsız yaşayan kişi

hiçbir yere ait hissetmiyordur.

mutlu değildir. kendinden kaçıyordur.

ne var yahu ne var

net kararım karavan almak oldu artık. hadi bakalım rast gele!
neyi nasıl yapacağımı göriciğiz..

ben. uzaklaşmadığım tek şey doğa. doğadaki insan sesine tahammülüm yok mesela. kuş seslerini dinlemek, denizi dinlemek, yaprakları dinlemek; insan sesinden daha huzurlu geliyor. bu yüzden fırsat buldukça kampa kaçarım. hayalimde bir karavan var ama şu an biraz uzak gelecekte olacak gibi.

hiçbir yerdeki insan.

görünmez olduğunu zanneder ancak bazı özel güçlere sahip olanlar onu görebilir. bu özel güce sahip olan, hiçbir yerdeki başka bir insandır.

her şeyden, her yerden, herkesten kaçarken ondan kaçamaz, saklanamaz.
çünkü yolları hep kesişir. aynı yöne kaçarlar, diğer herkes podyumda yürürken en sapa yollar onundur. yükü de ağırdır. hatalarını, taşlanacak düşüncelerini, fikirlerini, umutsuz umudunu, kapkara mizahını sırtlar, o sapa yoldan hiçbir yardım beklemeden yürür de yürür. artık koşmaz, koşarak kaçarken tek amacı o sapa yola girmekti çünkü. yorgundu, adeta dinleniyordu saptığı yolda yürürken. ta ki gölgesi sandığı şeyin aslında kendinden başka bir hiçbir yerdeki insan olduğunu anlayana dek.

korktu. hiçbir yerde olduğunu sandığı yolda tek değildi ve başarısız hisetti. yine mi kaçacaktı, yine mi koşacaktı şimdi? dedim ya yorgundu. sonra gördü ki kaçmaya gerek yok, zaten gölgem kadar sessiz ancak yükümü de paylaşacak kadar gür sesi var. hem o da hiçbir yerde değil mi? kaçsam o da kaçacak, yine yollar kesişmeyecek mi?

dili çözülür, zaman kavramı yok olur. fikirlerine taşla değil, sarı çiçeklerle karşılık gelir ve dilleri daha da şakır. hatta bir bakmış, geveze olmuş çıkmış. kapkara mizahı, karanlıkları aydınlatan kahkahalara bırakır yerini. sokak lambası ne ola ki? sen hiç öyle gülen birinin yapay ışıklara ihtiyacı olduğunu gördün mü? bu ışıkla yol kısalır sanki. o sapa yollarda ne kaktüsler görünür içleri yaşamla dolu.

yolun sonu bellidir. hiçbir yerdir rotası. hiçbir kimsenin bilmediği hiçbir yere yürüyerek giden hiçbir yerdeki insanlar bunlar. sadece yürürler öylece. onları yoldan kim çıkarabilir?

her şeyden, her yerden, herkesten koşarak kaçan insan, yalnız değilsin ve kaçtığın yerde yalnız olmayabilirsin. buna hazırlıklı ol.

kaçışı amacına ulaştığında anlayacaktır ki asıl kaçmak istediği kendisidir. ve kendinden kaçış imkansızdır. korkusuyla yüzleşip yenemiyorsa yaşamayı hak etmediğini, başaramadığını düşünüp sorgulamaya başlar, tıbbi destek için karar vermeli, yaşamayı ve direnmeyi seçmelidir. unutmamalıdır ki yaşamak herkes için bir kavga ve direniştir aslında.. herkes için..

---! alıntı !---

bu şehir arkandan gelecektir

---! alıntı !---

yaptığın yanlışlara dön de bir bak isterim. yaptığın ve yapmadığın.

koşarak kaçtığım, nobran olduğum, kimseyi masamda dahi istemediğim bir dönemdeyim ve bu son derece normal ve bir hak.

kimseyi istemiyorum. bu benim hakkım.

çünkü o'nlar kadar ben de suçluyum. burada kabahatim var ve bunu kendime yedirmem lazım, bunu kabul etmem lazım, buna tamam demem lazım.

içinde bir türlü atamadığı can yakıcı bir boşluk hissi vardır.

son 5-6 senedir benim rutin bu sanırım

e bu ben.

toplumdaki habis kişilerden ve toksik ortamlardan uzaklaşmak istiyor olabilir. bu bakımdan akıllıcadır.

+ alo
- alo
+ nasılsın ben çok yakınım sana. müsaitsen görüşelim, bir kahve içelim.
- hımm. ben bir düşeneyim arayayım seni.
+ tamam

tanıma uyar mı bilmiyorum ama - benim.