resim yapmak

mazi kalbimde yaradır dediğim başlık. küçüklüğümde çok iyi bir ressam olacağımı hayal ederdim. sürekli resim çizer, tüm somutluktan resmin soyutluğuna kaçardım. kararımı vermiş ve eğitimini almak için adım atmaya yeltenmiştim, yetenek sınavlarına girecek ve güzel sanatlar lisesine gidecektim. uzun süreler çalıştım, sürekli yeni teknikler bana yararı olabilecek ne varsa öğrendim, öznel bir görüş olacak ama yeteneğim de vardı. sınav başvurumu yaptım ve heyecanla sınav tarihini beklemeye başladım. o inanılmaz gün gelip çattı, sabah neşeyle uyanıp sonunda hayalime çok az kaldığına inanarak hazırlanmaya başladım. annem odama gelip benim sınava girmemi istemediğini söyledi. başaramayacağımı, kazansam bile o okula gidemeyeceğimi, boşa hayal kurduğumu çok acı bir şekilde yüzüme vurdu. çıktım odamdan babama artık sınava gitmek istemediğimi, annemin başarısız olacağımdan o kadar çok emin olduğunu ve tüm hevesimi kırdığını söyledim ve tüm hazırlıklarımı gidip çöpe attım. o gün resime küstüm, halbuki küsmem gereken resim değil annemdi. anneme küsemediğim için resime küstüm, arada birşeyler karalarım sonra eski yeteneğim kalmamış diye hayıflanırım. anlarım ki tek küsen ben değilim.