diyelim ki o bunu okuyor

seni unutuyorum. aklımdan uzun bir süreliğine çıkıyorsun. ama sonra bir bakıyorum ki rüyalarımdasın. seni bazen çok iyi, bazen çok kötü bir halde görüyorum.

kötü bir halde gördüğümde insafıma dokunuyor. iyi bir halde gördüğümdeyse gururum inciniyor. birini ardında bırakan herkes ( en azından bırakmak zorunda kalanlar) ardındaki biraz yıkılsın ister. ama işte hayatta her şey istediğimiz gibi olmuyor. biliyorum ki sen hayatında ben hiç olmamıştı gibi hayatına devam etmişsindir.

neydim ki ben senin için? bile bile incittiğin, bundan en ufak bir tereddüt dahi duymadığın, gözlerinin içine baka baka katllediğin biriydim. bunu yaparken de, yapmana izin verdiğim ve yapmamanı ümit ederek aptalca bir bekleyiş içinde olduğumdan, zalimleşmekten zevk alarak katlettiği biri.


neydim ki ben senin için? skor tablonda bir +1'den başka bir şey değildim.

oysa ben sıfır olmak istemiştim. ruh dünyanda olamayacaksam o küçük egosal oyunlarının içinde hiç olmamak istemiştim. duygusal olarak sömürüp, kullanıp attığın kadınlardan biri olmamak istemiştim. aşkından ziyada dostluğuna talip olmuştum.

ama bir zalim dostluktan ne anlar?