normal sözlük yazarlarının karalama defteri

mutlu olduğum anlar;

5 yaşımda oyuncak ütü alınmıştı.

7 yaşında bembeyaz bir ilkbahar güneşinde okuldan çıkıp tek başıma eve gelmiştim.

12 yaşımda bir cuma öğleden sonrası pencereden iceriye dolan kış güneşi eşliğinde jules verne okumuştum.

lise stajinda maaş alınca caminin önünden korsan kitap ve kaset alırdım.

universite'nin ilk yılında yurt mescidinde öğlen namazını kılıp secdede ağlamıştım.

göreve ilk başladığımda güzelbahçe sahilinde denize karşı sigara içmiştim.

doğumdan sonra uyandırma odasında hayatımın en güzel uykusunu uyumuştum.

evin kredisi bittiğinde kendime altın yüzük ve bileklik almıştım.

ilk kez yalnız başıma istanbul'a gidip vapurda sadece galata kulesini izleyerek içimden avaz avaz şarkı söylemiştim.

kız kulesine bakarak kahve içmiştim.



ne katıldığım ilk doğumgünü ne ilk öpüşme ne doğum masasında "işte bak bu senin çocuğun" dedikleri anlar ne çocukların bana sarıldığı dersler ne de bir başkası.gerçekten ama gerçekten huzur dolu bir mutluluk yaşadığım anların hepsinde hep yalnızdım. insan demek hep beklenti hep sorumluluk. insan demek kimi zaman yetersizlik kimi zaman kendinden, kendi duygularından şüphe. insan demek kimi zaman fedakarlık kimi zaman sabır kimi zaman öğrenilmiş çaresizlik kimi zaman toplum kuralları kimi zaman aidiyet ihtiyaci.

sevmeyi biliyorum. karşılıksız sevmeyi, güvenmeyi, işbirliği yapmayı, fedakarlığı ya da sabırlı olmayı gerçekten biliyorum. yine de mutluluk hep yalnızlık sokağımdan geciyor. bilmem ki rotayı doğru mu hesaplıyor?