birini son kez gördüğünü bildiğinde oluşan duygu

dedem kanserle mücadele ederken iyileşmeyecek evine götürün huzurla ölsün demişlerdi. tabi o zamanlar 12 yaşında varım, yokum. koca göbekli, neşeli dev adam zayıflamıştı. bir zamanlar bizi havaya atıp tuttuğu odada yatıyordu öylece. zar zor konuşuyordu. elini tuttum o zaman ve anlamıştım, dedem ölecekti. ve bu onu son görüşümdü. sarılıp öptüm elinin tuttum tutabildiğim kadar. sonra da olanlar oldu tabii. dedem ölmüştü. ve ben bugün, 19. yaşımda bile son kez gördüğümü bile bile öptüğüm zayıflayan yüzünü unutamıyorum. huzurla uyu dedecim.