normal sözlük yazarlarının karalama defteri

bugün çıkıp insanların içine karıştım. nefis kadınlar gördüm, nefis bacaklılar. hele o kalçalara ne dersin? harikuladeydiler. kendime kahve ısmarlayıp biraz kitap okudum. acıktım, karnımı doyurdum ve sonra yeniden içimdeki karanlık sardı etrafımı.

bundan kurtulamayacaktım, içimde, kanımdaydı. belki genetikle geçmişti bu. yaşamın da etkisi azımsanamazdı, üzerime çok gelmişti. lakin içimdeki kasvet gitmiyor, gider gibi yapıp geri geliyordu ve bu gerçekle yüzleşiyordum yavaş yavaş.

hiçbir insanı hayatıma alamazdım, buna katlanamazlardı. kendim bile kendimden nefret ediyordum; biraz gülüp eğlenir, insanları da eğlendirirdim. işten ayrılacağımı duyanların yüzündeki samimi hüznü biliyordum, seviliyordum. lakin kalbimde karanlık bir delik vardı bir kere, tohumu atılmıştı. gitmeyecekti, benimle beraber yaşayacaktı ve benimle ölecekti. kimseyi bu boktanlığa ortak etmeyecektim, nefret ediyordum kendimden ve diğerlerinden ve talihsizliklerden ve sevgiyi değersizleştirenlerden.