normal sözlük yazarlarının şiirleri

zapta geçmeyen tutanak veya éloge absurde


kanlara sıvayarak temizlediğim defterlerimde

desteler arası kaybolan satırlar gizledim

sana okudum, yangın çıktı.

dumanlar çöktü kadim harflerin üstüne

kaçmadım, yürüdüm üzerine engin taşların

yıktılar.

satır satır ezberledim küfrümü ve elim arka cebimdeki bistüriye uzandı.

neden sonra yobazlara nefretimden döllenmiş bir demet armonika uzattım

sonra softalar aldı sazı eline

bense taşlarla bezedim nefretimi ve soyundum.

kaçtılar.

çünkü engel olamadılar ona

yedi kendi tohumunu, kaybedildi savaş.

dahası yok.

bundan sonrası, kelimeler birikmiş parkların

ötesine geçmek isterim

ya sen?

ya senin bu çıplak ve titrek ayaklarına bu galoşu iliştiren zalim kim?

odun ateşlerinin kirlettiği gökdelenlerden kanlarını kazımama sebep ne?

yoksa cevabın kaybettik demektir.

çünkü ben şakaklarımın katili kadınların lime lime edilmiş etlerine basmadan konuşamam

ve bilirim, izmaritlerle kaplı bulutlar üstündeki tel örgüleri aşmaktır

en büyük celsesi yaşamak cürmünün

ve şimdi vaktidir bacalarında hiçlik tüten sonsuz kayboluşlar cennetine uçmanın

ona kaygılar ve anılar giydirmeye kalkmadan derinden bir sarılma vaktidir şimdi.