sevgili sözlük yazarları hepinize günaydın.hepimiz için güzel bir gün olmasını dilerim. yarım kaldığım yerden devam etmek istiyorum.
yağmur bi yandan bastırıyor bütün ışıklar gitmiş şehir simsiyah. annem bi ateş yaktı biraz onun başında bekledik. beklerken bir yandan da ailedekileri arıyorum. bazılarını ulaşılıyor bazılarına ulaşılamıyor. tam hatırlamıyorum küçük kardeşim bi yere gidiyordu nereye gidiyorsun diye bağırıyordum ki artçı deprem oldu. (6.8). yine ayakta duramiyoruz her şey ama aklınıza gelen her şey müthiş bir şekilde sallanıyor. yan komşunun evi yıkılmış. oraya koşuyordum ki hepsi evden çıkmış yalın ayak çamurda yürüyerek geliyorlar.onlara ayakkabı verdik.sonra birisi güneşevler sitesi yıkıldı dedi. (44 blok 10 kat,440 daire) amcam da burda yaşıyor. o anda babam kayboldu. babam nereye gitti ne oldu oraları tam kavrayamiyorum. bi ara tepe gibi bir yere çıktım. hiçbir şey görünmüyor sisli havayı delmeye çalışan araba farları dışında. feryat figan müthiş bi gürültü. her yerde ağlama sesleri tekbir sesleri korna sesleri...
yarım saat filn geçti babam geldi. evden kazma kürek aldık benle gel dedi. annem ceketini sırtıma attı. yürümeye başladık hiçbir şey görünmüyor zifiri karanlık. şarjım çok az telefonun fenerini açmak istemiyorum. bütün araçlar benim üzerime üzerime geliyor ben tam tersi yönde ilerliyorum. ellerimi dışarda tutamıyorum yağmur damlaları sanki ellerimi kesiyor. cekete sariyorum ellerimi bi yandan kazma küreği tutmaya çalışıyorum. babamı kaybettim. dedikleri site değil ama 3 bloklu bi sitenin 2 bloğu çökmüştü. bereket allah'tan birinde yaşayan yoktu.
yola doğru düşmüş yol tamamen kapalı.
binaya doğru ilerledim yol çökmüştü araçlar yollarda kalmış bi cm dahi ilerlemiyordu insanlar o panikle araçlarından çıkıp yürümeye başladılar. bazıları yalın ayak yürüyordu. binaya yaklaştım korkunç bir manzaraydi. bi çocuğun ağlama sesi geliyordu. ağlama da değil müthiş bir acı çığlığı desem yeridir. hâlâ kulağımda o ses. yaklaştım yaklaştım enkaza geldim. insanlar doluşmuştu babamı gördüm orda yanına gittim. bi kadının bacakları görünüyordu onu çıkarmaya çalışıyordu. kazmayı birine verdim küreği birine donup kaliyorsun o an ve yanda diğer blok var bir yanı komple uçmuş her an yıkılabilir. orda durmayı geç 100 metre yanından geçmeye korkarsın. bir yandan yağmur yağıyor ışık yok haava zifiri karanlık telefon fenerleriyle enkazı aydınlatmaya çalışıyorlar. bi oraya gidiyorum bu buraya enkazı geziyorum. herkes ağlıyor çocuğun çığlığı devam ediyor. babamların yanına gittim kadınla konuşuyorlardı. kadına moral veriyorduk güya. 10 cm bi boşluk vardı ayakları görünüyordu konuşuyordu bizimle. dönebilir misin dedik dönemem dedi dönse direkt çıkacak. demiri eğmeye çalışıyoruz betonları atıyoruz. perdeler enkazda uçuşuyor. belkide en kaliteli en pahalı perdelerdi. kadın ayaklarımı hissedemiyorum abi diyince ben ağlamaya başladım. 14 kat kadının bacaklarının üzerinde sandım. bacağını oynat, bacağını cevir seni çıkarıcaz apla diye sesim çıktıkça bağırdım. ben her defasında bunu diyordum kadın her defasında abi bacaklarımı hissetmiyorum diyordu. ağlayarak biraz uzaklaştım. sonra çocuğun çığlığı ağlamaya döndü. baktım çocuğu kucaklarına almışlar koşuyorlar. 9 yaşlarında filn kız çocuğu pembe pijaması yalın ayaklarıni gördüm. çocuk ağlıyordu bende ağlamaya başladım. bugün bile o çocuğun enkazdan çıkışını hatırladıkça biraz olsun seviniyorum.
gördüğüm kadarıyla ve sonradan öğrendiğime göre çocukta bişey yokmuş.
(müsait oldukça ve kendimi hazır hissettikçe yazacağım hoş kalın sevgiyle ve sevdiklerinizle kalın.)
yağmur bi yandan bastırıyor bütün ışıklar gitmiş şehir simsiyah. annem bi ateş yaktı biraz onun başında bekledik. beklerken bir yandan da ailedekileri arıyorum. bazılarını ulaşılıyor bazılarına ulaşılamıyor. tam hatırlamıyorum küçük kardeşim bi yere gidiyordu nereye gidiyorsun diye bağırıyordum ki artçı deprem oldu. (6.8). yine ayakta duramiyoruz her şey ama aklınıza gelen her şey müthiş bir şekilde sallanıyor. yan komşunun evi yıkılmış. oraya koşuyordum ki hepsi evden çıkmış yalın ayak çamurda yürüyerek geliyorlar.onlara ayakkabı verdik.sonra birisi güneşevler sitesi yıkıldı dedi. (44 blok 10 kat,440 daire) amcam da burda yaşıyor. o anda babam kayboldu. babam nereye gitti ne oldu oraları tam kavrayamiyorum. bi ara tepe gibi bir yere çıktım. hiçbir şey görünmüyor sisli havayı delmeye çalışan araba farları dışında. feryat figan müthiş bi gürültü. her yerde ağlama sesleri tekbir sesleri korna sesleri...
yarım saat filn geçti babam geldi. evden kazma kürek aldık benle gel dedi. annem ceketini sırtıma attı. yürümeye başladık hiçbir şey görünmüyor zifiri karanlık. şarjım çok az telefonun fenerini açmak istemiyorum. bütün araçlar benim üzerime üzerime geliyor ben tam tersi yönde ilerliyorum. ellerimi dışarda tutamıyorum yağmur damlaları sanki ellerimi kesiyor. cekete sariyorum ellerimi bi yandan kazma küreği tutmaya çalışıyorum. babamı kaybettim. dedikleri site değil ama 3 bloklu bi sitenin 2 bloğu çökmüştü. bereket allah'tan birinde yaşayan yoktu.
yola doğru düşmüş yol tamamen kapalı.
binaya doğru ilerledim yol çökmüştü araçlar yollarda kalmış bi cm dahi ilerlemiyordu insanlar o panikle araçlarından çıkıp yürümeye başladılar. bazıları yalın ayak yürüyordu. binaya yaklaştım korkunç bir manzaraydi. bi çocuğun ağlama sesi geliyordu. ağlama da değil müthiş bir acı çığlığı desem yeridir. hâlâ kulağımda o ses. yaklaştım yaklaştım enkaza geldim. insanlar doluşmuştu babamı gördüm orda yanına gittim. bi kadının bacakları görünüyordu onu çıkarmaya çalışıyordu. kazmayı birine verdim küreği birine donup kaliyorsun o an ve yanda diğer blok var bir yanı komple uçmuş her an yıkılabilir. orda durmayı geç 100 metre yanından geçmeye korkarsın. bir yandan yağmur yağıyor ışık yok haava zifiri karanlık telefon fenerleriyle enkazı aydınlatmaya çalışıyorlar. bi oraya gidiyorum bu buraya enkazı geziyorum. herkes ağlıyor çocuğun çığlığı devam ediyor. babamların yanına gittim kadınla konuşuyorlardı. kadına moral veriyorduk güya. 10 cm bi boşluk vardı ayakları görünüyordu konuşuyordu bizimle. dönebilir misin dedik dönemem dedi dönse direkt çıkacak. demiri eğmeye çalışıyoruz betonları atıyoruz. perdeler enkazda uçuşuyor. belkide en kaliteli en pahalı perdelerdi. kadın ayaklarımı hissedemiyorum abi diyince ben ağlamaya başladım. 14 kat kadının bacaklarının üzerinde sandım. bacağını oynat, bacağını cevir seni çıkarıcaz apla diye sesim çıktıkça bağırdım. ben her defasında bunu diyordum kadın her defasında abi bacaklarımı hissetmiyorum diyordu. ağlayarak biraz uzaklaştım. sonra çocuğun çığlığı ağlamaya döndü. baktım çocuğu kucaklarına almışlar koşuyorlar. 9 yaşlarında filn kız çocuğu pembe pijaması yalın ayaklarıni gördüm. çocuk ağlıyordu bende ağlamaya başladım. bugün bile o çocuğun enkazdan çıkışını hatırladıkça biraz olsun seviniyorum.
gördüğüm kadarıyla ve sonradan öğrendiğime göre çocukta bişey yokmuş.
(müsait oldukça ve kendimi hazır hissettikçe yazacağım hoş kalın sevgiyle ve sevdiklerinizle kalın.)
devamını gör...