kişinin kendini yalnızlaştırması

ilk başlarda fark edilmiyor, sanki kendine kişisel alan tanıyormuşsun gibi geliyor. sonra bir bakıyorsunki kendine o kadar alışmışsın ki çevrendeki insanlar bunaltıcı gelmeye başlamış. bir iki iletişim atakları olsa bile ya anlamsız ya da tatsız geliyor. insanlara güven zaten gitmiş oluyor. ondan sonra da bir tek kendine kalmış oluyorsun. bazen çok acıtıyor yalnızlaşmış olmak. en azından benim canımı sıkıyor. ben bu kadar kendi içimde debelenirken çevremdeki hiç biri de çıkıp bir şey dememiş beni sormamışlardı ama sürekli onların problemlerine çözüm üretip durmam beklenmişti. ama belki de çevremdekilerin safra oluşundan böyle bir yalnızlaşmaya gittim fark etmeden. kim bilir