normal sözlük yazarlarının karalama defteri

umudu bitik evrende yalnız bu dünya.
gömülürken günden güne karanlığa,
ilm-i esas unutuluyordu daha nice uygarlıklar arasında.

devre sonu bitiminde insanlığın,
aydınlanma çağı sona ermiş idi.
atlantis'in okyanus dibini boylamasıyla.

ve yıkıldı gitti roma.
binlerce isimsiz uygarlık arasında.

sezar arar iken felsefe taşını,
ölüm dayanmıştı çoktan kapısına.
ne simya ne de kimya,
çözüm bulamazdı buna.

ve yıkıldı gitti roma.
ölümsüzlüğün ütopyası adına.

asırlar sonra aynı amaçla napolyon;
mısır, kahire ve petra'da,
mutlak kudret arar iken hemen hemen her taşın altında.

şeytan ölümü fısıldıyor onun kulağına.
yenilgi yakındır, kaptırırsan kendini,
okültizm denen bu çıkılmaz batağa.
çünkü o hırsına yenik düştü, buzullar diyarında.

ve yıkıldı gitti roma.
bu hırslı liderin zafer aşkı uğruna.

20. yüzyılın en başlarında,
red yediği sanattan vazgeçmiş ruhu kayıp bir ressam.
medyumluk hisleri olan ve her gece sayısız kabusla uyanan,
insani duyguları en derinde saklayan.

ezoterizm için çığır açabilirdi.
nefsi onu göz göre göre,
günden güne ölüme götürmeseydi.
eğer ki bunların farkında olarak,
maddeselliğe biraz kendini verseydi.

büyük ruh zaten onu seçmişti.
roma'nın varisi, avrupa'nın fatihi!
ama kaderi onu kötü yola sürükledi.

bir nisan akşamı, saat 18:08'de;
öldüğünde nemli duvar dibinde,
ruhlar ebediyen lanetlendi.

ve yıkıldı gitti roma.
hâlâ canlanmayı bekler, wotan'ın korosunda.