normal sözlük yazarlarının karalama defteri

çocukken veya ileriki yaşlarda şiddet görmüş şiddet ortamının içinde bulunmuş tüm yaralı ruhlardan kaçmak, arınmak gibi. bazıları saklasa da normal karşılasa da türk aile yapısı diye iğrenç bir yapının arkasına sığınsa da öğrenir öğrenmez uzaklaşmak istiyorum. sevgi dilini bilmeyen biriyle anlaşamıyorum. asla başka bir yol göremiyorum başka bir çözüm bulamıyorum. çünkü böyle büyüyen, zorbalıklara ve kısıtlamalara maruz kalan insanın zihni düşünceleri gelişemiyor. kafasında hep kalıplar sınırlar olduğu gibi ruhsal birçok sıkıntısı da oluyor. sevgisizlik değersizlik ve özgüvensizlik fazla çalışıyor. bağımlılık da geliştirebiliyor. kişilere veya olumsuzluğa bağımlılık... acılardan beslenen kendine acıyan insan numara mı yapıyor dram mı seviyor anlamıyorum. yalan alışkanlığı da oluyor anlamayabiliyorsun. hep kurban rolünde olabiliyor. üzülmeyi hak ettiği durumlarda bile kendini bembeyaz gösterebiliyor. içinde biriktirdiği öfkeyi ve acizliği sana yansıtabiliyor. herkesin hayatında dramatik durumlar var. evet hiçbir şeyi seçemiyoruz. fakat hayat bu yükü de taşımak istemeyeceğim kadar travmatik. çocukken oğlunu şiddetle eğiten birinin torununu sevgiyle karşılaması bana sahte geliyor. hak etmiyor bence. oğlu olsam onu asla çocuğumla muhatap etmezdim. iyi ki dövdün adam olduk diye el öpmek bir fantezi. beyin hücresi şiddetle tükenmiş. eşine siddet gösteren birini işe de almazdım. okulda birbirini hırpalayan sürekli küfür eden çocuk görmek midemi bulandırıyor. toplumsal yapı böyle bir şeyse bu cehalet ve ahlaksızlık çok canımı sıkıyor. el kaldıran birini sevmeyi bırak saygı dahi duyamazdım. öfke problemi olan tüm insanlardan uzak durmayı seçiyorum. bu iğrenç zihniyeti algılamak ve bu tip bir aileyle görüşmek istemiyorum. geçmişte olmuş olsa dahi benim kırmızı çizgim. çocukken oldu vs demek de bir aldatmaca. sevgisiz aileleri ve üyelerini sevemiyorum. yüksek ses ve şiddet olan yerde sevgi göremiyorum.