yazarların çocukken isteyip de sahip olamadıkları şeyler

hiçbir şey istemedim.
o yüzden hiçbir şeye sahip olamadım demek nankörlük olur ama içten içe istediğim hiçbir şeye sahip olmadım.
öyle büyük bir yokluk hikayesi yok benim çocukluğumun.
sessizlik hikayesi var.
gülümseyen ve hatta kahkahalar eşliğinde bir sessizlik.

söyleyebilseydim sahip olabilirdim.
tamam derdik biz. kimse içten içe ne istediğimizi anlayamasın diye de kocaman gülümserdik. inandırıcı gülümserdik. gözlerinden de anlaşılmasın diye kahkaha atardık. üzülmesin diye kimse.
çocuk gibi olmak ayıp gelirdi. bu tasvip ettiğim bir şey değil asla. yanlış anlaşılmasın.
ayıp etmedik işte aklımızca.

gülmeyi de öyle öğrendim belki de.
kayıpların içinde ya da hiç sahip olamadıklarının içinde gülmek, acıdır.
ama sonra, kayıp, eksik her şeyi unuttururmuş gülmek. gerçekten gülermişsin yeterince gülebildiysen. işte o eşiği atlatmak mühim,
acı anında gülebilmek. acını hiç çaktırmadan.

çokça sevgi gördüm ama.
sevmeyi de öyle öğrendim belki de.
sevdiğinde başka hiçbir şeyin öneminin kalmadığını hissetmek gerekiyor önce.
hissedince anlıyorsun. ondan başka yok kalıcı olan.
bebekler yıpranır, arabalar çarpar duvarlara ve kırılır.
hepsi yok olabilir.
tükenmeyen tek şey sevgi.
sevildiğin anların izleri.
bunlar aklın başında kaldıkça seninledir her zaman.

bugün sahip olabilirim birçok şeye.
gücümün yettiğince elbette
ama hiçbir şeye sahip olmak gelmiyor içimden.
esip geçiyor öyle bazen, çok hızlı geçiyor. alamıyor tesiri altına beni. uğraşsam da olmuyor. bu halin kıymetini biliyorum elbet.

ama yalan olmasın,
hiçbir şeye sahip olmak istemiyorum bugün dedim, hata ettim.

huzur istiyorum.
doğayı satın alamam biliyorum.
bencilce istiyorum doğayı.
ağaçları, gölleri.

sessizlik istemiyorum.
yalnızca doğanın sesini istiyorum.
istediği kadar gürültü çıkarsın,
dinlemek istiyorum.