backand yazar profili

o zaman hoşça kal sözlük.

bir yerden bir malın konuşma sesi geliyor. insanları dövebilmek istiyorum ya. yani hem fiziksel olarak bu kapasiteye sahip olmak istiyorum hem de yasal olarak sıkıntı yaşamamak istiyorum. medeniyetsiz insanlar beni kötü biri yaptı.

sevdiklerimi kaybetmek. en başta aile. bazı günler olmadık anlarda bunu düşünürken gözlerim dolar.

*akşam 10’dan sonra dışarda oturmak.
*uzun uzun mesajlar yazmak.
*insan nazı çekmek.

akşamları kendi başına çıkıp gelsen keşke, hep de ben uğraşmasam.

yine yaz gelir. unutma.

genelde telefonum olur bu eşya. ve dönmeye üşenirim. ve en önemli günlerde unutmuş olurum. tatsız bir his.

üniversite sınavından çıktığımız yaz, ders çalışmak kitap okumak dışında çok az şeyi bilip, çoğunluğu kendim gibi olan arkadaşlarla gezmekten de sıkılınca, bir tanesinin önerisiyle buraya kaydolduk. 18 yaşında her şeyi çok bildiğini sananlar olarak ve birbirinin nicklerini bilenler olarak, kankacılık yaparak burda takıldık. sonra sıkılmıştım.
yıllar sonra yeniden hem iç dökme ihtiyacı hem de arkadaşlarımın bilmediği bir nickim olsun diyerek yeniden kaydolmuştum. olacak iş ya, orda da üniversite yıllarında yakın olduğum bir sebepten bağımı kopardığım dostum yazdıklarımdan beni tanımış, beni tanıtacak bir bilgi içeren şeyler yazmamış olmama rağmen. o dönemki entrylerimi de üyeliğimi de silmiştim. şimdi dönüp okuyabilmek isterdim aslında.
hayatımda internetten tanışıp görüştüğüm ilk arkadaşım da bu sözlüktendi. hala iletişimimiz var, 10 yıldan fazla süre olmasına rağmen. sonraları iyice sapık entryler ocağına dönünce bırakıp instela’da takılmaya başlamıştım.
bendeki yeri ayrıdır.
r.i.p.

başlarının çok ağrıması.

dışardan neşeli insan sesleri geliyor diye camdan baktım. kar yağıyormuş. sebepsiz küçük bir mutluluk. ama ziline basıp aşağı çağıracak kimse olmadığı için biraz da üzüntü.

o kadar kafaya takman gereken biri değilim.

ne desem inanırsın?
son birkaç aydır yetişkin olmaktan pek mutlu değilim. eskiden küçük şeylerden mutlu olur hayata tutunurdum, şimdi onları da bulamıyorum. ben küçük olmak istiyorum yeniden. 2001 yılına dönebiliriz.

borçlarım…

2001. sevdiklerim henüz hayatta.

babişko asuman karakteri ile hepimizin mağdur olduğu şeyleri anlatsa ve nitelese dahi kendi özelinde kendisini kıyasladığı bu kişinin cv’sinin kendisiyle kıyaslanamaz düzeyde olduğunu okumuştum bazı mecralarda. kendi özgeçmişini görmeden önce atom parçaladı herhalde diye düşünmüştüm. tabii hikaye anlatanın ürünü. lakin beni irrite etmiştir.
bunun dışında bütün liyakatsizlerin canı cehenneme.

yetişkin olunca başka bir şeye dönüşen olgu. çoğu zaman anlamsız gelen bu karmaşa içinde kaybolmamak ne mümkün.

başıma neler gelmişti de seni arayamamıştım.

yaşar.
o zamanlar da efendi insan seviyormuşum.

bugün bir arkadaşım bana geyikli kupa yollamış. böyle bir şey istediğimi dahi bilmiyordu. nasipse gelir dedikleri bu galiba.

battleships şarkısında “when will you carry me home
like the wounded star in the movie?” der. bazen hayat tam da böyle hissettirir.