bipolardan hallice yazar profili

ah ismet ahh

ben hala yazamiyor muyum acaba

efsunlu ve evren ile direkt iletişim halinde olan tek canlı olabilir.

bence benim şarkım çalınca lanet bozulucak

kesinlikle bu yayın da efsunlu.

cimere yazdım bakalım.

doktorlarla aram pek iyi değil, dinlesem daha iyi galiba.

gelsin tabi şarkı gelsin de, ben nasıl gidicem *

mümkün değil her şey benim iradem dışında hiç bir tuş işe yaramıyor.

bi'şey sorucam; nasıl kapatıyoruz radyoyu? uygulamadan da çıktım ancak hala devam. daha önce böyle lanetlenmiş olan var mı?

benim şarkıma kaç kişi var, belki biraz daha otururum.

"doğal" sebeplerden dolayı fotoğraf gönderemiyorum, afiyet olsun herkese.

bu derbederliğin bir tık üstü rakı sofrası zaten. ben hesabı ödeyip kalkayım yavaştan.

peki hep derbeder mi?

olur aynı yere çıkıyor; psikiyatri.

ben de memnun oldum, hastalıklarımız da birbirine benzermiş

evet ilk defa radyo dinliyorum. sıramızı bekleyelim o halde.

istek oluyor mu burada?

oturma eylemi yapıyorlar akılları sıra.
peki neden? mamalarını anneleri yemiş!

birinin ölümünü duyduğunda, ağlamayan tek insan bile bir an düşünüp, "vallahi çok erken gitti ya!" diyordur. oysa kimse o kişinin ölümüne hiçbir şekilde hazır değildi. ama işte insanlar bunu bir alışkanlık haline getirmiştir. hangi yaştan olursa olsun, "çok erken gitmiş" demek, “ben de önemli bir şey söyledim” havası yaratır. oysa bu sözü sarf edenler o kadar erken gitmiş olanların ya da yakınlarının ölümünü bile doğru düzgün hatırlamayacak kadar meşguldürler. ama önemli olan, bu cümleyi söyledikten sonra, "ah be yazık!" derken, aynı zamanda bir yudum çayı ya da kahveyi keyifle içmektir, ya da dağıtılacak olan pideden fazla yiyebilme düşüncesidir. çünkü hayat devam eder. ama o "çok erken gitmiş" cümlesi, kimseye bir şey kazandırmaz. ölene de kalana da.
çünkü ölümün vakti yoktur.